zondag 18 september 2011

Dam tot Damloop

Waar twee weken geleden buienradar zaterdagavond veel regen voorspelde voor de zondag, viel het bij Ride for the Roses gelukkig reuze mee.
Gisterenavond was er zelfde scenario, alleen dit keer bleef buienradar standvastig in het voorspellen van regen. Hetgeen klopte. Om half 7 werd ik gewekt door de donderslagen van een overtrekkende onweersbui.
Drie uur later kwam Hans Boers me ophalen. We reden naar de Leidse IJshal, waar Hans zijn auto parkeerde, terwijl "Light my fire" van The Doors uit de boxen schalde.

Met de trein reisden we naar Amsterdam Centraal, waar we naar de Prins Hendrikkade wandelden. Hier gaven we onze rugzakken af, die met een vrachtauto naar Zaandam vervoerd zouden worden. We wandelden verder naar startvak 4, waar we om half 12 weggeschoten zouden worden.
In het startvak kregen we de eerste bui gratis en voor niets over ons uitgestort. We liepen met onze Brooks sportschoenen aan in een gloednieuw shirt van Nike. Alleen de sponsor had niet zo veel aan ons, want door de regen hadden we een dun hardloopjack aangehouden als extra laagje.

Vlak voor we van start gingen, hoorden we, dat de toppers halverwege ongeveer een minuut onder het wereldrocord liepen. Het was dus goed loopweer.

Na 500 meter doken we de IJtunnel in. Op het hoogteprofiel ziet het er zeer indrukwekkend uit, maar in werkelijkheid valt het erg mee, hoewel je een paar procent stijgen na ruim 500 meter wel degelijk gaat voelen.
In de IJtunnel vond ik trouwens een muntje van 20 eurocent. Voor het eerst van mijn leven had ik startgeld te pakken! En inderdaad, je moet klein beginnen....
In de regen draaiden we Amsterdam-Noord binnen. Er stond beduidend minder publiek dan andere jaren. Desondanks waren er diverse plekken, waar het gezellig druk was. En ook nu waren er mensen, die hun hele geluidsinstallatie op straat gezet hadden.
Het volgende lied had een grappig effect, toen we over een dijk liepen, met huizen aan beide zijden van de dijk op zo'n 8 meter van elkaar af.

De linkerkant van de we was voor de snelle lopers gereserveerd. Alsof we volbloed Britten waren liepen we aan de uiterste linkerkant. Maar ja, we liepen dan ook de 10 Engelse mijl!
We haalden behoorlijk wat mensen in, terwijl we zelf ook af en toe werden ingehaald. De eerste 5 km ging in een minuut of 23, dus daar waren we wel tevreden mee.

Halverwege het parcours, na het verlaten van het gezellige Amsterdam-Noord, kreeg Hans het op zijn heupen en liep langzaam maar zeker bij me weg. Gelukkig voor mij ging zijn veter los, want een gat van 50 meter naar Hans toe loop ik niet meer dicht. Op het kale stuk langs de snelweg kregen we een tweede bui op ons hoofd, terwijl de de 10 km in ruim 45 minuten voltooiden.

Even was het droog, maar vlak voor Zaandam begon het opnieuw te regenen.

Op de Zuiddijk, waar je normaal gesproken als atleet met een gezellige drukte wordt ingehaald, was het nu behoorlijk stil. Het was dan ook opgehouden met zachtjes regenen en wij kregen na 14 km lopen een complete wolkbreuk te verduren. Het was dan ook verbazingwekkend, dat er überhaupt nog mensen stonden aan te moedigen.

Op de dijk kwam Hans de Cubaanse Teresa Sotomayor tegen, een vriendin van Morena. Dit duo begon aan een heuse eindsprint over 2 km. Ja, en daar heb ik niet van terug.

Ik liep in mijn eigen gelijkmatige tempo naar de finish in de Peperstraat, waar ik met 1.42.30 over de eindstreep kwam.

Hans was toen al een kleine minuut binnen. In deze vorm loopt hij de marathon van Amsterdam met gemak uit.

We waren na 25 minuten weggeschoten, dus de netto tijden waren 1.16.49 voor Hans en 1.17.25 over de 16,1 km voor deze diesel. Het was van ons beiden de snelste Dam tot Damloop! We waren hiermee dik tevreden.



In de stromende regen haalden we onze rugzakken op en in de brandweerkazerne trokken we droge kleren aan. Hier hoorden we, dat de Keniaan Leonard Patrick Komon met 44.27 net boven het wereldrecord was blijven steken. Wij trouwens ook, alleen dan wel wat royaler. Wij hebben geen last van een kruideniersmentaliteit!
Met de pendelbus reisden we terug naar Amsterdam Centraal, terwijl we het af en toe hoorde rommelen in de donkere wolkenlucht.
In Mokum hadden we de intercity naar Leiden, waar we in de auto hoorden, dat PSV-Ajax in 2-2 was geëindigd. Met 7 ploegen binnen 5 punten van elkaar belooft het weer een spannende competitie te worden.
Thuis gekomen van de 10 Engelse mijl nam ik na alle showers nog een shower.

Geen opmerkingen: