Ton van der Valk en Frans Meijer

Iedere keer als je na een paar weken fietsvakantie thuis komt, ligt er een stapeltje post op je te wachten. Daar ik midden in de zomervakantie jarig ben, zitten daar ook regelmatig felicitatiekaarten bij zoals deze fraaie, die ik kreeg van oud-klasgenote Nicolet Kühnen.

Bert Breed ten voeten uit!
Maar er zit ook post bij, die je liever niet ontvangt. Tijdens onze fietsvakantie zijn twee sportvrienden me ontvallen. Allereerst Ton van der Valk, die op 10 juli plotseling is overleden. Ton was jarenlang de coördinator van het schaatsen voor de buitenschoolse sport op vrijdagmiddag. Zodoende zag ik hem met een grote regelmaat in de Leidse IJshal aan de Vondellaan.
Bijna 2 weken later overleed Frans Meijer. Toen Siebe net op wielrennen zat, was Frans een mentor voor mijn zoon en zijn eigen zoon Ronald. Zodoende zijn wij 2 jaar op rij deelnemer geweest van de Zuid-Limburgse Fietsvierdaagse. Iedere dag reden we 100 kilometer door Zuid-Limburg, maar ook door aangrenzende delen van de Eifel en de Ardennen. Overbodig om te zeggen, dat de jeugd veel sneller was dan de oude garde.

Frans was een begenadigd verteller, die altijd smeuïge details wist op te dissen. Vaak zat er ook een leerzaam element in.
Zo hield hij ons dit voor. "Als je vindt, dat er te snel wordt gereden in jouw groep, dan moet je roepen "Kan het niet wat harder vooraan?" Gegarandeerd, dat het tempo dan zakt!"
Bij deze wil ik de nabestaanden van Ton en Frans condoleren met het verlies van hun geliefden en hen alle sterkte toewensen om dit verlies te kunnen dragen.