Testritten

De afgelopen week kreeg ik van "Krasse knar" Wierd Wagenmakers een paar foto's uit de oude doos. De eerste is genomen in de Ton Menken IJsbaan, waar de bakermat van het shorttracken in Nederland was.

De tweede is er eentje van de Elfstedentocht van 26 februari 1986, waar Wierd als toertochtschaatser aan deelnam.

Drie Friezen kwamen 38 jaar na dato met filmbeelden, waarop tweevoudig winnaar Evert van Benthem voor de eerste maal ontsnapte.

Dat soort hoogstandjes was aan mij niet besteed vandaag. Voor het eerst in 2 weken tijd zou ik weer met de "Krasse knarren" mee schaatsen in IJshal De Vliet. De laatste keer kwam ik rillend thuis. Ik had niet zozeer Elfstedenkoorts, maar gewone koorts.

Met temperaturen rond het vriespunt en rijp op de houten bruggen fietste ik naar de Marie Diebenplaats, waar we met een peloton van 20 "Krasse knarren" op een gezellig drukke 250-meterbaan begonnen we aan de piramide van 25 kilometer. Deze testrit ging beter dan vooraf gedacht. Toch merkte ik, dat ik minder longinhoud had dan gebruikelijk.

Halverwege de 5 kilometer, die ik op kop reed, voelde ik letterlijk, dat ik minder adem had. Ik moest temporiseren. In het algemeen kon ik de "Krasse knarren" wel bijhouden, maar bij een versnelling moest ik passen. Zonder overigens op grote afstand te zijn gereden trouwens.
Na de thee fietste ik naar "De Helianth", waar ik twee boodschappentassen ophaalde, die Ada vanaf IJshal De Vliet bijeen had gezocht en betaald.
Na thuis met Ada te hebben geluncht, profiteerde ik 's middags van het prima fietsweer door de tweede testrit van de dag. Ditmaal op de oude racefiets.

Ik fietste voor de tweede keer naar IJshal De Vliet, waar ik de route oppikte van de het fietsgedeelte van de Halve Wintertriatlon van aanstaande zondag.

Het was met een graad of 9 en een winterzonnetje lekker fietsweer.
De route had ik in mijn hoofd zitten, alleen twijfelde ik voorbij Stompwijk welke weg de juiste route was. Bij twijfel koos ik voor de langste weg. Je kunt beter iets teveel trainen dan te weinig. Bij Zoetermeer aangekomen bleek ik een te lange route te hebben gekozen.

Gelukkig stond er weinig wind, die af en toe uit onverwachtse hoek woei.

Via de Driemanspolder en langs de Vogelplas trapte ik met de wind tegen terug naar IJshal De Vliet. De kilometerteller gaf aan, dat ik teveel had gereden. En dat klopte ook wel. Net als bij de testrit vanmorgen moest ik in het tweede deel temporiseren.
Daarnaast weet ik, dat ik zondag een wielrenbroek aan zal trekken. Het zadel van de racefiets zit toch minder comfortabel dan dat van mijn gewone fiets.

Op weg naar huis maakte ik nog een klein slingertje. Als je de afstand van een marathon vol kunt maken, dan doe je dat gewoon. Een prima mentale opsteker als afsluiting van de testritten.