De Hallen

Ik had nog net voldoende zoutarm brood voor het ontbijt over voordat ik naar bakker Raaphorst fietste, waar ik 2 bestelde broden ophaalde. Daarmee fietste ik door naar mijn werk, waar we met vrijwel alle collega's naar Amsterdam zouden vertrekken voor een bezoek aan "De Hallen".

Voordat ik op mijn werk was, kon ik met eigen ogen zien, hoe files ontstaan. Om half 9 ging de brug tussen Rijnsburg en Katwijk aan den Rijn open voor een vrachtboot. Midden in de spits! Je moet eens zien, hoe snel je dan een rij auto's en fietsers bij elkaar hebt.
Op mijn werk aangekomen was het eerste wat ik deed een toiletbezoek. Katwijk mag dan de Uitwateringssluizen hebben, ik kan er ook wat van!

Met een eveneens vertraagde bus vertrokken we naar Mokum, waar we over het Surinameplein en de Hoofdweg reden. Toen ik in de jaren '70 op de Frederik Muller Akademie zat, kwam ik hier dagelijks 2 keer langs als ik van en naar Nieuw-Vennep meereed met de bus van Centraal-Nederland.

Vanaf de Kinkerstraat was het ruim 100 meter lopen naar "De Hallen", waar we in het leescafé het verhaal hoorden achter dit bijzondere gebouw. De plek waar ooit de eerste elektrische trams in Amsterdam werden onderhouden heeft een nieuw leven gekregen. In de voormalige tramremise, een rijksmonument gebouwd tussen 1902-1928, is nu "De Hallen" midden in de 19e eeuwse stadswijk Amsterdam West gevestigd.

Doordat er gekozen is voor een aantal sterk uiteenlopende samenwerkingspartners is er een mix ontstaan, waarbij de som meer is dan het geheel der delen. Niet zelden werd het aantal verwachte bezoekers 2 tot 3 maal overtroffen. Als we dit bij de Noordzeepassage ook kunnen bereiken, dan mogen we in onze handen knijpen.
Na het toilet in een tijdsbestek van een half uur tweemaal bezocht te hebben, kon ik met mijn collega's het enorme complex van binnen bezichtigen, waarna we in de bibliotheek eindigden.

Onze bibliotheek wil meer reuring. Nou, dat is ze in "De Hallen" met een café, een restaurant, een hotel, allerlei winkels, een bioscoop en een heuse televisiestudio aardig gelukt....

Bokjespringend over de finish

Vandaag stond er de langzamerhand traditionele "Hollen door de bollen" op het programma. Gisteren gaf mijn Elfstedenmaat Jaap de Gorter het goede voorbeeld met "Rollen door de bollen".

Om half 9 pakte ik mijn fiets uit de schuur en reed door de momenteel prachtige Bollenstreek naar Lisse toe, waar ik me om half 10 net voor Sebastiaan Scargo inschreef voor de 10 kilometer. Met het oog op de marathon van Leiden wilde ik vandaag 20 kilometer hardlopen. Mijn marathonschema had al genoeg averij opgelopen.

Een kwartier later begon ik aan de eerste 10 kilometer. In mijn eentje. Daar ik het prachtige parcours inmiddels op mijn duimpje ken, kon ik zonder aarzeling op pad en haalde ik veel wandelaars in.

Op het stuk onverhard pad tussen de 3 en 4 kilometer, kwam ik iemand van de organisatie tegen.
"Ben je niet te vroeg?", kreeg ik te horen.
"Ik neem alvast een rondje voorsprong", antwoordde ik, maar ik dacht: "Misschien zeiden ze dat vorige week wel, toen Kees aan de hemelpoort aanklopte."


Ik liep door door het kleine paradijs, dat de Bollenstreek op dit moment is. Na ruim 4 kilometer was de eerste drinkpost. Verderop de moest ik wel even langs de kant van de weg de puike werking van de plaspillen ervaren. In een week tijd ben ik 2 kilo kwijtgeraakt. De weegschaal gaf vanmorgen 65 kilo aan.

Na een rondje door het Keukenhofbos kwam ik na bijna 55 minuten aan op de atletiekbaan, waar ik Marjolein Donkerbroek tegen het lijf liep. Met deze IJVL-er zou ik na een kwartier rust de volgende ronde van 10 kilometer gaan lopen.


In een marathontempo liepen we op deze zonnige lentedag gezellig pratend in het tweede deel van het kleurrijke lint door de bollenvelden. Ondertussen zaten we ons te verkneukelen om de manier wij over de eindstreep zouden gaan. Na iets een uur een uur beleefde Lisse een primeur. Voor het eerst gingen er wegatleten bokjespringend over de finish!

We hebben er vaak genoeg op getraind.

Na wat gedronken te hebben, was er het gebruikelijke fotomoment. Ik was in 1.03.12 191e geworden en Marjolein in 1.03.14 127e. Zij heeft duidelijk meer sprongkracht.

We wandelden terug naar de finish, waar we even met speaker Teun de Reede praatten. Zodoende zag ik mijn collega Josien Messemaker in 1.15.26 binnenkomen, terwijl ook Jante Vernhout haar wandeling van 21 kilometer had volbracht. Ze is aan het oefenen voor de nacht van de vluchteling. Wie Team Vernhout wil sponsoren, kan dat HIER.
De koek was nog niet op, want er volgde een kinderloop. Vooral de loop van de 4- tot 8-jarigen was erg leuk. Natuurlijk is het ontroerend als je kleuters 800 meter ziet hardlopen, maar er liep ook een groot talent rond. De winnaar deed 3.16 over de 2 rondjes. Ik vermoed, dat hij me er vierkant uit loopt!

Langs de zeer kleurrijke tuin van mijn oudste broer fietste ik via Voorhout en Oegstgeest naar onze volkstuin, waar ik bij Ada een kop thee dronk. Thuis gekomen douchte ik me na 20 kilometer hardlopen en 44 fietsen, voordat ik het slot van de kasseienklassieker Parijs-Roubaix bekeek. De Belg Van Avermaet kwam als eerste over de meet. Stybar werd tweede en Lissenaar Sebastiaan Langeveld kwam met de derde plaats het podium.

Het was al met al een prima dag voor Lisse. Maar dat wisten we al!

Niet bij brood alleen

De term "Niet bij brood alleen" kun je op verschillende manieren tegenkomen. Oorspronkelijk komt het uit het Nieuwe Testament, maar zoals veel Bijbelse spreuken is het een Nederlands gezegde geworden. Het meest bekend is "Niet bij brood alleen" geworden doordat het de naam was van het eerste verkiezingsprogramma van het CDA.

Zelf kreeg is er vanmorgen mee te maken, toen ik boodschappen deed in de Leidse binnenstad. Ik had 3 zoutloze broden besteld, maar deze bestelling was de mist in gegaan. Natuurlijk baalde ik hiervan, want ik wist inmiddels, dat je zoutarm brood alleen op bestelling kunt krijgen.

Ik weet, dat als je jaren te veel zout hebt binnen gekregen, een paar dagen meer ook niet zo veel uit zal maken, maar ik heb ook te maken met de sportman in mij. Ik besef donders goed, dat ik misschien wel jaren met een tijdbom in mijn lijf heb rondgelopen en dat het heel anders met me had af kunnen lopen. Letterlijk!
Gelukkig is er niets gebeurd, maar de combinatie van een marathon redelijk voluit in warm weer met blikjes cafeïnedrank tussendoor waren bepaald niet bloeddrukverlagend. Maar dat is verleden tijd.
Ik kijk liever naar de toekomst. De bloeddruk was afgelopen woensdag gezakt naar 160 dus ik heb wat meer marge ten opzichte van van 2 weken geleden. Als duursporter weet ik wel, hoe ik moet pieken....
En de toekomst is de marathon van Leiden, ook al zou dat in slow motion moeten.

Met de marathon leg je een conditionele basis, waar je een heel schaatsseizoen plezier van hebt. Daar ik de komende 3 jaar minimaal 1 koude winter verwacht vanwege het zonnevlekkenminimum, wil ik er hoe dan ook klaar voor zijn als "It giet oan" klinkt.

Dat vraagt op dit moment van mij, dat ik alles op alles zet om de bloeddruk zo snel mogelijk structureel na beneden krijg. Ik ga dus monomaan om met de zoutinname en zelfs de alcohol laat ik staan in deze vastentijd.
En dat hield ook in, dat ik toch op zoek ging naar een oplossing. Dit weekeinde kom ik wel door, doordat ik nog driekwart gesneden zoutarm brood in het vriesvak had liggen. Maandagmorgen fiets ik nuchter naar bakker Raaphorst in het Morskwartier, waar ik om 8 uur 2 zoutarm brood op kan halen.

Deze vastentijd is een prima mentale training. Voor het lopen van de marathon moet je je immers offers getroosten. Die loop je niet bij brood alleen, pardon, op brood alleen....

Begraven onder bloemen

Natuurlijk wil je ze liever niet ontvangen, maar dat was helaas niet aan de orde. Eergisteren ontving ik de mooiste rouwkaart, die ik ooit heb ontvangen.

Vandaag was de begrafenis van mijn oudste broer Kees, die zondagmorgen onverwachts is gestorven. Om 12 uur fietste ik naar Noordwijkerhout, waar om 2 uur de uitvaartdienst in de Victorkerk zou worden gehouden. Zodoende fietste ik door zijn geliefde Bollenstreek om Kees de laatste eer te bewijzen.

Nu hebben begrafenissen altijd iets heel dubbels. Uiteraard ben je bedroefd, omdat je afscheid moet nemen van een dierbare, maar anderzijds draagt het ook iets gezelligs in zich, doordat je een hoop familie en kennissen tegenkomt. Op deze zonovergoten dag was dat niet anders.
Daar kwam bij, dat het altaar van de Sint-Victorkerk was omgetoverd in een bloemenzee. Kees zal het van boven met een glimlach om de mond hebben gadegeslagen. Of kan ik beter zeggen: met pretogen. Want als Kees een geintje in petto had, dan kon je dat, net als bij onze vader, al zien aan zijn pretogen.
Om 2 uur werd de kist van Kees de volle kerk binnengedragen door zijn zoons Robert, Eric en Peter, zijn kleinzoon Bastiaan en mijn broers Leo en Paul. Mijn zus Annie deed de voorbeden, waarna Bastiaan een tekst over de 4 seizoenen voorlas.

De Bijbeltekst, die was gekozen, ging over de gelijkenis van de talenten. Want woekeren met zijn talenten heeft Kees zijn hele leven gedaan.

Naar hedendaagse normen zou Kees ingedeeld worden bij de laagopgeleiden met alleen de Lagere Tuinbouwschool. Maar met zijn kennis op het gebied van tulpen, narcissen en andere bolplanten zou hij iedere professor naar de kroon steken.
Na Mattheus 25 was het mijn beurt voor het eerste deel van het In Memoriam. Met het voorlezen van de tekst op mijn blog over Kees was mijn deel nagenoeg klaar. Eén van die toevoegingen was "Grote broer", hetgeen indertijd zeer letterlijk te nemen was.

Robert deed zijn deel van het In Memoriam vanuit het perspectief als zoon van Kees. De teksten sloten naadloos op elkaar aan. Ontroerend vond ik het slot, waarop hij vertelde, dat hij zich nooit zo met zijn vader verbonden voelde als de laatste maanden en dat hij zich nog nooit zo dichtbij hem gevoeld had. Hij verwoordde hiermee precies hetgeen ik ook ervaren had!
Daarvoor had ik een prachtige uitdrukking gehoord, die het werk als bollenteler in één zin samenvat: "Een lust voor het oog, een last voor de rug!"

Na de in Katholieke kerken gebruikelijke wierook werd het stoffelijk overschot naar zijn laatste rustplaats gebracht. Daar is hij weer herenigd met zijn ruim 5 jaar geleden gestorven vrouw Fia, die hij nog iedere dag miste.

Nadat de kist boven het versgegraven graf was geplaatst, mochten alle aanwezigen een handvol narcissen over de kist uitstrooien. Er waren 3 volle bollenmanden met narcissenkoppen. Van elke soort narcissen hadden ze 1 kop afgesneden, hetgeen uiteindelijk resulteerde in 3 volle manden.

Zodoende werd Kees zeer toepasselijk begraven onder bloemen!

Speltraining

Vanavond was de derde droogtraining op het Stadhuisplein. Na vanmorgen zelf gelopen en vanmiddag thuis gewerkt te hebben, fietste ik vanavond naar de mooie Leidse binnenstad, waar ik IJVL-lid Walter Boon op een muur zag zitten. Er waren nog maar 2 kinderen.
"Ik ben gisterenavond gebeld of ik training wilde geven", vertelde Walter me.

Cluster Zuid had het dus niet goed geregeld. Op 17 februari was immers al bekend, dat de ijsclubs van Voorschoten, Stompwijk en Zoeterwoude vandaag aan de beurt zouden zijn. Dan heb je toch tijd genoeg om een trainer te regelen, zou ik zo denken.
Aan het belang kan het ook niet liggen. Iedere schaatsvereniging in de Leidse regio heeft er immers baat bij, dat er in de Sleutelstad een kunstijsbaan blijft bestaan.
Gelukkig kwamen er om 5 over 7 nog 8 kinderen uit Zoeterwoude aangefietst, zodat Walter zijn droogtraining in spelvorm kon geven. Het zag er erg leuk uit. Daar het storend zou zijn om als enige volwassene deel te nemen, was mijn rol vanavond die van toeschouwer.

Ik praatte intussen bij met Paula van Hoek en John de Lange, terwijl de kinderen diverse estafettes en tikspelletjes deden. Ook had Walter een duurloopje met de traptreden en een laag gespannen elastiek bedacht.


Maar de leukste oefening vond ik diefje met verlos. Als je getikt was, dan moest je in de schaatshouding gaan staan. Als een ander kind dan bokjespringen over je heen sprong, dan was je weer vrij. Ik wou, dat ik het bedacht had!

Helaas is deze oefening minder geschikt om deze met schaatsen aan uit te voeren....
Om 8 uur fietste ik met Walter terug naar de Stevenshof. Ik was door het stilstaan verkleumd, maar ik had wel een leuke speltraining gezien.

Route 66

De combinatie van zoutarm eten, geen bier drinken en plaspillen hebben hun uitwerking op mijn lichaam niet gemist. In nog geen 4 weken ben ik 3 kilo kwijtgeraakt. Ik weeg nu 66 kilo.

Vanmorgen ging ik hardlopend naar de volkstuin om de planten water te geven. Ik zag bij bij het lopen, dat ons biljartcafé "Maaldrift" inmiddels helemaal tegen de vlakte lag.

Op het volkstuincomplex aangekomen was de eerste gang naar het toiletgebouw. Toen ik klaar was liep ik naar buiten. Daarbij had ik een vreemd verschijnsel.

Naar mijn gevoel had ik een soort psychedelisch gedraai in mijn rechteroog. Als ik echter mijn linkeroog dicht deed, dan was het over. Er mankeerde dus niets aan mijn ogen afzonderlijk.

Na de planten in de kas water gegeven te hebben, bezocht ik nog even het toilet. De plaspillen zorgen voor een goede afwatering. Als je snel kilo's kwijt wil is dit een probaat middel.
Via de markt in de Stevenshof, waar ik een meergranenbrood kocht, liep ik naar huis toe, waar ik na 8 kilometer het zweet van mijn lijf af douchte.

Druk van de ketel

Na het uitstel van een week had ik vanmorgen het controlebezoek in het LUMC. De plaspillen werkten nog steeds fabuleus. Na op de markt boodschappen gedaan te hebben, waaronder besteld zoutarm brood, fietste ik door naar het ziekenhuis, waar ik fluks op zoek ging naar een toilet.
Ik durf het haast niet te zeggen, maar voordat ik in de wachtkamer opgehaald werd door de vrouwelijke internist, was ik nogmaals geweest....
Na een tijdje gepraat te hebben met haar en de co-assistente, kwam het moment van de waarheid: de bloeddruk werd gemeten: 160 om 100. De meting een minuut later gaf dezelfde waardes. De druk was gelukkig van de ketel.

Denk nu echter niet, dat we het bij de bestaande medicatie zouden houden. Als bibliothecaris weet ik maar al te goed, dat er bij de romans veel trilogieën bestaan. In deze literaire trend ging deze arts mee. De nifedipine maakt de verzameling compleet.

Nog even en men gaat denken, dat ik met deze apotheek aan de doping ben gegaan. Zeker nu er volgende week wederom bloed geprikt gaat worden. Ik heb de schijn tegen.

Ook krijg ik volgende week een kastje om de bloeddruk 24 uur te kunnen meten.

Na nog niet zo lang geleden mijn huisarts 9 jaar lang niet gezien te hebben, werk ik nu flink aan mijn elektronisch patiëntendossier.
In ieder geval moet ik doorgaan met sporten en mag ik de marathon gaan lopen, ook al zal dat ver in de achterhoede worden.
Op weg naar huis fietste ik langs de Leidse IJshal, waar ik het grote spandoek van Mijn climatemoment ophaalde.

In november 2015 heb ik er mee gelopen bij de Klimaatparade. Dat wil ik ook gaan doen op zaterdag 29 april, als om 14.00 uur the People's Climate March vertrekt. Ik weet al, welke kleren ik aantrek.

Wat betreft het klimaat kan de druk nog lang niet van de ketel!
Na een tijdje thuis gewerkt te hebben, lunchte ik met Ada en vertrok op de fiets naar Noordwijkerhout, waar ik naar het mortuarium ging, waar mijn broer Kees lag opgebaard. Onderweg kwam ik door zijn geliefde Bollenstreek, die deze weken op zijn mooist is.

Kees mag dan wel naar het paradijs vertrokken zijn, hij laat wel een grote leegte achter in het aardse paradijs, dat de Bollenstreek momenteel is.