Vandaag was de begrafenis van mijn oudste broer Kees, die zondagmorgen onverwachts is gestorven. Om 12 uur fietste ik naar Noordwijkerhout, waar om 2 uur de uitvaartdienst in de Victorkerk zou worden gehouden. Zodoende fietste ik door zijn geliefde Bollenstreek om Kees de laatste eer te bewijzen.
Nu hebben begrafenissen altijd iets heel dubbels. Uiteraard ben je bedroefd, omdat je afscheid moet nemen van een dierbare, maar anderzijds draagt het ook iets gezelligs in zich, doordat je een hoop familie en kennissen tegenkomt. Op deze zonovergoten dag was dat niet anders.
Daar kwam bij, dat het altaar van de Sint-Victorkerk was omgetoverd in een bloemenzee. Kees zal het van boven met een glimlach om de mond hebben gadegeslagen. Of kan ik beter zeggen: met pretogen. Want als Kees een geintje in petto had, dan kon je dat, net als bij onze vader, al zien aan zijn pretogen.
Om 2 uur werd de kist van Kees de volle kerk binnengedragen door zijn zoons Robert, Eric en Peter, zijn kleinzoon Bastiaan en mijn broers Leo en Paul. Mijn zus Annie deed de voorbeden, waarna Bastiaan een tekst over de 4 seizoenen voorlas.
De Bijbeltekst, die was gekozen, ging over de gelijkenis van de talenten. Want woekeren met zijn talenten heeft Kees zijn hele leven gedaan.
Naar hedendaagse normen zou Kees ingedeeld worden bij de laagopgeleiden met alleen de Lagere Tuinbouwschool. Maar met zijn kennis op het gebied van tulpen, narcissen en andere bolplanten zou hij iedere professor naar de kroon steken.
Na Mattheus 25 was het mijn beurt voor het eerste deel van het In Memoriam. Met het voorlezen van de tekst op mijn blog over Kees was mijn deel nagenoeg klaar. Eén van die toevoegingen was "Grote broer", hetgeen indertijd zeer letterlijk te nemen was.
Robert deed zijn deel van het In Memoriam vanuit het perspectief als zoon van Kees. De teksten sloten naadloos op elkaar aan. Ontroerend vond ik het slot, waarop hij vertelde, dat hij zich nooit zo met zijn vader verbonden voelde als de laatste maanden en dat hij zich nog nooit zo dichtbij hem gevoeld had. Hij verwoordde hiermee precies hetgeen ik ook ervaren had!
Daarvoor had ik een prachtige uitdrukking gehoord, die het werk als bollenteler in één zin samenvat: "Een lust voor het oog, een last voor de rug!"
Na de in Katholieke kerken gebruikelijke wierook werd het stoffelijk overschot naar zijn laatste rustplaats gebracht. Daar is hij weer herenigd met zijn ruim 5 jaar geleden gestorven vrouw Fia, die hij nog iedere dag miste.
Nadat de kist boven het versgegraven graf was geplaatst, mochten alle aanwezigen een handvol narcissen over de kist uitstrooien. Er waren 3 volle bollenmanden met narcissenkoppen. Van elke soort narcissen hadden ze 1 kop afgesneden, hetgeen uiteindelijk resulteerde in 3 volle manden.
Zodoende werd Kees zeer toepasselijk begraven onder bloemen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten