In 2015 organiseerde GroenLinks een fotowedstrijd in het kader van de klimaattop in Parijs. Met bovenstaande foto, die door Jos Drabbels gemaakt is op de eerste dag in 12 jaar, dat je weer op De Kaag kon schaatsen, was ik een van de winnaars.
Met een groot spandoek liep ik in november 2015 met Ada mee in de Klimaatparade, waarmee ik in gepaste kledij in Amsterdam demonstreerde met zo'n 7000 anderen. Na afloop mocht ik het spandoek houden, waarna het in de Leidse IJshal kwam te hangen.
Doordat sportwethouder Paul Dirkse besloten had, dat IJshal "De Vliet" voorlopig in de mottenballen moet verdwijnen, werd "mijn" spandoek vervangen door eentje met "#Red ijssport Leiden". Nu kwam dat mooi uit, want ik kon het probleemloos meenemen naar de People's Climate March in Amsterdam.
Met een groep van GroenLinks uit de Sleutelstad met ook "hun" spandoek vertrok ik met trein en tram naar het Museumplein.
Op de terugweg ging dat hetzelfde met dat verschil, dat we toen moesten sprinten op station Amsterdam-Zuid om de trein te halen.
Op het behoorlijk gevulde Museumplein haalde ik het spandoek en de schaatsen uit de rugzak en in vol ornaat luisterde ik naar een viertal toespraken van onder andere weervrouw Helga van der Leur en Karin van den Broeke, ex-pastor van de Leidse Studenten Ekklesia.
Daarna zong ik uit volle borst mee met het Klimaatlied op de melodie van het Italiaanse strijdlied "Bella ciao".
Na lekker gezongen te hebben, zette de stoet zich in beweging om degenen, die nog geloven in "alternatieve feiten" te overtuigen om terug te keren van hun dwaalwegen.
Volgens de organisatie deden er 8000 mensen mee aan de zoveelste demonstratie om het klimaat te redden.
Wie het na wil tellen: ga uw gang!
Het was lekker weer. Er stond een klein beetje wind, maar gelukkig niet zo erg. Het een paar uur vast houden van een spandoek was zo al zwaar genoeg.
Hij de Herengracht viel het vooraan de lange stoet stil. We sonden wel een kwartier te wachten. Ik ging mijn rechterkuit voelen. Niet zo handig met het oog op de tweede 30 kilometer de volgende dag.
Op een gegeven moment hoorde ik iemand aan de zijkant van de stoet zeggen: "Vorige keer liep er een schaatser mee!"
Ik haalde de schaatsen om mijn nek tevoorschijn en antwoordde ad rem: "Deze keer ook!"
Want schaatsers zijn de eersten, die merken, dat het klimaat verandert. De temperatuurstijging is in de wintermaanden stukken groter dan in de zomermaanden. Het verschil tussen 20 en 22 graden merk je niet, maar het verschil tussen +1 en -1 is letterlijk een wereld van verschil.
Op 3 januari 1997 haalde ik als Elfstedentochtschaatser met Jaap de Gorter het Jeugdjournaal, gisteren wist ik als schaatser dat voor de tweede keer te doen.
Die Elfstedentocht wist ik, ondanks kramp, tot een goed einde te brengen. Hopelijk lukt dat ook met het klimaat.
De tijd van praten is voorbij. Er moet nu gebikkeld worden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten