"De uitspraak was goed...."

Na thuis bij de lunch zoutarm brood te hebben gegeten, fietste ik met mijn vrouw naar de Lokhorstkerk, waar we een repetitie hadden van de Leidse Koorprojecten. Daar zocht deze bariton een plekje op de hoek van een bank voor het geval dat de plaspillen dit noodzakelijk maakten.
Dirigent Wim de Ru startte met "Cum Sancto Spiritu" uit de "Messa di Gloria" van Gioacchino Rossini. We concentreerden ons op het slotdeel hiervan. Het ging niet onaardig, terwijl bij de eerste repetitie gezegd was, dat dit het moeilijkste stuk van het concert zou zijn.

Dat geeft de burger moed. Na de pauze gingen we verder met het werk van Giuseppe Verdi.

Voordat we begonnen met het befaamde "Va pensiero" kregen we van een koorlid uitleg over de uitspraak van het Italiaans. Daar deden we erg ons best op.

Daar was de dirigent goed over te spreken blijkens deze woorden: "De uitspraak was goed...."
Je voelt de maar al aankomen. Het ging vooral over de manier van zingen. Het was allemaal te vlak. We moesten de piano's en de forte's veel sterker aanzetten: "Jullie moeten het op zijn Italiaans zingen. Met veel dramatiek."
Aansluitend volgde het tweede ballingenlied: het meer ingetogen "Patria oppressa" uit MacBeth.

We vervolgden met "Vedi le fosche" uit "Il Trovatore", dat in de volksmond bekend staat als het zigeunerkoor.

De mannen hebben een flinke partij met een aantal harde inzetten. Een heerlijk nummer om te zingen.

We sloten af met "Brindisi" uit "La Traviata", een vrolijk drinklied. En dat, terwijl ik al 2 weken geen druppel alcohol heb genuttigd. Wrijf het er maar in....