Nog een stormloop of "Is het niet gevaarlijk?"

Het was weer een kletsnatte dag. De zoveelste keer in deze verlengde herfst. Wat dat aangaat lijkt het wel, of we tegenwoordig maar 2 seizoenen hebben: 6 maanden zomer en 6 maanden herfst.

Daarnaast stormde het weer. In onze omgeving deed deze storm nauwelijks onder voor "Ciara" van twee weken terug en was ze zwaarder dan "Dennis" van vorige week zondag.

Vooral de windvlagen konden vanmorgen soms heel stevig uitpakken.

Vanmiddag om 3 uur was het eindelijk droog en was het een mooi moment om de wekelijkse duurloop te gaan doen. Ik liep langs de rand van de Stevenshof om de loop van ruim 7 kilometer te beëindigen met een slinger door het Stevenspark.
Onderweg kwam ik iemand tegen, die vroeger altijd op dinsdagavond in de Leidse IJshal schaatste. Sinds hij een paar jaar geleden een kunstheup had gekregen, had hij de smalle ijzers niet meer onder gebonden.
Bij het binnenlopen van mijn straat werd ik door een meisje van een jaar of 6 aangesproken. Of ik het in de sportkleding niet koud had.
"Nee hoor", antwoordde ik: "Je loopt jezelf wel warm."
Het meisje trok een bedenkelijk gezicht en vroeg: "Is het niet gevaarlijk?"

Ik zei van niet, maar of zij mij geloofde waag ik te betwijfelen.

Coronavirus

Als een maand of wat waart het coronavirus rond in China. Hele miljoenensteden werden van de buitenwereld afgesloten om verspreiding van deze in ongeveer 2% van de gevallen dodelijke ziekte te voorkomen.

Rond alle ellende ontstaat vroeg of laat de onvermijdelijke humor. Deze week hoorde ik in de Leidse IJshal, dat iemand de vraag voorgelegd had gekregen: "Wil je liever Corona-sigaren of Beerenburg?"

Voor hetzelfde geld had de vraagsteller even langer nagedacht en deze vraag gesteld: "Heb je liever Corona-sigaren of Corona-bier?"

Mexicaans bier. Nu wil het toeval, dat de laatste grote griepgolf de naam Mexicaanse griep had meegekregen. Naast de gebruikelijke griepverschijnselen was de meest kenmerkende bijwerking, dat je ervan met enorme uithalen mee ging zingen.

Deze week werd bekend, dat het Coronavirus Italië had bereikt, hetgeen tot veel aandacht in de pers leidde. Wie echter zijn klassiekers kent, weet dat de pers ruim 2000 jaar achter de feiten aanloopt!

Inderdaad, Asterix en Obelix waren hun tijd ver vooruit!

Deze bibliothecaris geeft dus in deze tijd van coronavirus deze leestip: Neem "Asterix en de race door de laars" ter hand.

De vijvervrouw

Gisteren was het voor de zoveelste keer de laatste weken een dag met veel wind. Dat weerhield mijn vrouw en mij er niet van om met diverse korte ritten 37 kilometer bij elkaar te fietsen. 

Een van die ritten was aan het eind van de middag naar de Leidse IJshal, waar ik na zelf een kwartier ingereden te hebben les gaf aan een groep van 9 kinderen. Daar er 5 kinderen bij waren, die de schaatsproeven, die we vorige week gedaan hadden, nog niet hadden afgelegd, kreeg de hele groep deze oefeningen te doen. Op zich geen probleem. Herhaling van oefeningen, en niet alleen daar, is bij het schaatsen zeer belangrijk! Je moet automatiseren.

Na de schaatstraining fietste ik naar mijn schoonouders, waar mijn vrouw linzensoep gemaakt had. Aan tafel vertelden we over de vijver op de tuin, waarvan de plastic bak een beetje te schuin was gezakt.

We begonnen met het water in gieters en emmers te doen. Daarna dachten we de vrijwel lege bak er zo uit te kunnen lichten, maar dat viel nog niet mee. Deze had zich aan de bodem vastgezogen. Mijn vrouw wist een oplossing te bedenken.

Met een schop maakte ze kieren aan diverse kanten van de plastic bak, zodat er lucht bij kon komen. Daarna lukte het ons om de vijverbak te lichten. Zo ziet u maar: ik ben een lichtend voorbeeld....

Daarna waren we druk bezig met het egaliseren van de bodem. Tevens lieten we de bak wat dieper zakken. We moesten de bak nog 3 keer lichten, voordat deze waterpas was. Daar Ada meer technisch inzicht heeft, deed zij het subtiele werk. Zij was derhalve de vijvervrouw.

Voor het zand, dat naar boven gekomen was, had Ada  ook een oplossing. We konden een rij tegels bij het tuinhuisje egaliseren. Ik mocht de tegels lichten.

Ook het verplaatsen van een paar half vermolmde bielzen was mijn bijdrage aan een ochtend samen werken op de tuin. Gratis krachttraining in de frisse buitenlucht!

De 10.000 meter van een stofzuiger

Het was een vreemde gewaarwording, toen ik vanmorgen om kwart voor 9 op  deze winderige dag mijn fiets aankwam bij de Leidse IJshal aan de Vondellaan.  Het parkeerterrein was helemaal leeg. Er stonden alleen een stuk of 5 fietsen. Dat beloofde niet veel goeds voor de opkomst van de "Krasse knarren".
Om 9 uur startten we met een peloton van 8 man met een zelfde aantal losse schaatsers. We hadden dus alle ruimte. En ik had alle ruimte om eens wat geks te doen. Na de 5, 10 en 15 rondjes stelde ik voor om 50 rondjes op kop te gaan rijden.
Na vrijdag op de 10 kilometer bij het Wereldkampioenschap Afstanden de meeste schaatsers in de slotkilometers te hebben zien instorten en van de 12 goed getrainde topschaatsers er zelfs 3 de brui aan hebben zien geven, wilde deze oude rot het goede voorbeeld geven.

"Ik probeer de 10.000 meter vlak te rijden in ongeveer 25 kilometer per uur", kondigde ik aan. Met een klein pelotonnetje achter me aan begon ik aan de 50 rondjes op het goed glijdende ijs. De eerste 5 kilometer gingen inderdaad meestal in het afgesproken tempo, daarna zakte ik een rondje of 10 in 24  in het uur, waarna ik me herpakte en weer naar de 25 ging. De slotkilometer ging zelfs nog een kilometer harder. Deze 5 rondjes reed ik vlak in 26 kilometer per uur. Ik had de stayersafstand dus goed ingedeeld.

Met het oog op de Bert Grotenhuis Bokaal over exact een maand was dit dus een uitstekende proeve van bekwaamheid.

Na deze 10 kilometer kopwerk kostte de erop volgende 20 rondjes mij meer moeite, daar het tempo wat hoger lag. Met de "Twee van Breda" op kop begonnen we aan de 15 rondjes, waarna we met 10 rondjes de onevenwichtige piramide afsloten met 5, 4, 3, 2 rondjes en de "Laatste ronde!"
Wie goed telt, komt uit op 140 rondjes, 15 meer dan gebruikelijk in dezelfde tijd.

Tijdens de uitrijrondjes kreeg ik van Henk Distelvelt complimenten voor het kopwerk op de 10.000 meter.
"Vroeger heb ik het dan ook heel vaak geoefend", antwoordde ik: "Op dinsdagavond reed ik altijd 2 uur aan een stuk door. Jullie gingen om 9 uur in de kantine wat drinken. Om half 10 was de baan vrijwel leeg en dan probeerde ik een 10 kilometer zo snel mogelijk te schaatsen."
"Dat hebben we gezien, Bert", kreeg ik te horen: "Je zat heel diep met je hoofd ver naar voren. In de kantine noemden we je "De Stofzuiger"!"

Boerenprotest

Wie zich zorgen maakt over de teloorgang van diverse Nederlandse tradities, heb ik goed nieuws: er komen ook nieuwe tradities bij. Eén ervan is het boerenprotest. 

Het nostalgisch beeld van het boerenleven, dat op allerlei wijzen jaar in jaar uit in de media geschetst is, is volkomen achterhaald. Sterker nog, het heeft nooit bestaan. 

Op een boerderij is het gewoon hard werken. Er is altijd wat te doen. Je bent nooit klaar. En doordat je afhankelijk bent van de grillen van de natuur, is het ook een onzeker bestaan. Een oogst kan gewoon mislukken. Dan heb je gewoon een jaar voor noppes gewerkt.

En heb je wel een goede oogst, dan moet je lijdzaam toezien, dat de marges van Albert Heijn en andere grootgrutters stukken hoger liggen dan die van jou.

Deze heer van stand kan er over meepraten. Het heet, dat we een vrije markteconomie hebben, maar dat is gewoon niet waar. Als individuele boer heb je een bijzonder zwakke onderhandelingspositie ten opzichte van de grote supermarkten. Je hebt figuurlijk geen been om op te staan.

De al jaren sluimerende onvrede kwam er eind vorig jaar uit en de geest zal niet zo snel meer in de fles terugkeren. Het boerenprotest zal voorlopig een blijvertje blijven.

Toen ik vanmorgen bij mijn werk in de bibliotheek aan de Hoorneslaan aankwam, zag ik over de ze doorgaande route door Katwijk-Noord een lange colonne tractoren voorbij rijden op weg naar het strand.

Na gedane arbeid fietste ik in de schemering huiswaarts en daar zag ik een paar tractoren ook huiswaarts rijden. 

Ik vermoed, dat de boeren nog wel een paar keer terugkomen, ook al is de liefde voor Carola Schouten behoorlijk bekoeld.

Barry Hulshoff

Als je een voetballer zoekt, die de jaren '70 belichaamde, dan kom je vermoedelijk uit bij Barry Hulshoff. Met zijn lange haren en een woeste baard zag hij eruit, zoals veel jongeren in die tijd.

Deze onverzettelijke verdediger van Ajax en het Nederlands elftal is deze week  op 73-jarige leeftijd overleden.

Het gaat de laatste jaren erg hard met zowel de spelers van zowel Ajax als Oranje uit die gloriejaren van het Nederlandse voetbal.

Ze kunnen daarboven al een heel aardig elftal opstellen....

"Je was groots, Bert!"

Vanmorgen heb ik in de Leidse IJshal aan de Vondellaan heerlijk geschaatst met  een peloton van 15 "Krasse knarren" en nog een handvol losse schaatsers. De gebruikelijke piramide werd veranderd in 5, 10, 15, 20 en 25 rondjes, waarna we af gingen tellen met 10, 9, 8 rondjes en zo verder met telkens een rondje minder.

Tussen de rondjes door praatten we over het Wereldkampioenschap Afstanden met verrassende winnaars en geweldige wereldrecords. De toprijders gingen twee keer zo hard als wij....
Ik was goed in vorm. Ik kon tot 27 kilometer  per uur meekomen met het peloton en het merendeel van de 5 kilometer, die ik op kop reed, ging ook in dat tempo. Daarboven werd het mij te gortig.
Na afloop kreeg ik van Henk Distelvelt een welgemeend compliment: "Je was groots, Bert!"

Daar zijn boeken vol over geschreven!
Waar ook iets groots verricht werd, konden we deze winter ervaren: de klimaatopwarming, die zichtbaar was in deze winter, pardon, verlengde herfst.

Dit heeft ertoe geleid, dat Flevonice vanwege het warme weer de rest van dit seizoen is gesloten. Tegen het warme weer is deze 2,5 kilometer lange ijsbaan niet opgewassen. De jaarlijkse afsluiting van het seizoen met de G-schaatsers valt dus in het water.

Zoals in deze temperatuuranamolie te zien is, zit de warmtepiek zowel vorig jaar als dit jaar in het winterseizoen. En daarbij zijn we helaas niet de enigen. Ook in Japan hebben ze daar last van blijkens dit bericht uit NRC Handelsblad.onder de titel: "De geschriften van de Shinto-priesters laten onverbiddelijk zien, hoe snel de aarde opwarmt"

Bij het Suwa-meer wordt sinds 1443 het weer bijgehouden. De afgelopen eeuw is de gemiddelde temperatuur in Japan met 1 graad gestegen, bij Suwa zelfs met 2,4 graden.
Een tweede artikel komt uit Vrij Nederland onder de kop: "De warmteregelaar van de aarde zwakt af."
De voornaamste conclusies van dit lange artikel, dat goed onderbouwd is, is hetgeen we de laatste jaren in toenemende mate zien: een versterkt zeeklimaat in de winter, een half landklimaat in de zomer.
Een waarschuwing aan het slot: De wereld is een waterbed. Elke verandering heeft planetaire gevolgen. En schaatsliefhebbers vissen daarbij structureel achter het net.

We moeten derhalve zien te voorkomen, dat in het klimaat iets groots wordt verricht....