De vijvervrouw

Gisteren was het voor de zoveelste keer de laatste weken een dag met veel wind. Dat weerhield mijn vrouw en mij er niet van om met diverse korte ritten 37 kilometer bij elkaar te fietsen. 

Een van die ritten was aan het eind van de middag naar de Leidse IJshal, waar ik na zelf een kwartier ingereden te hebben les gaf aan een groep van 9 kinderen. Daar er 5 kinderen bij waren, die de schaatsproeven, die we vorige week gedaan hadden, nog niet hadden afgelegd, kreeg de hele groep deze oefeningen te doen. Op zich geen probleem. Herhaling van oefeningen, en niet alleen daar, is bij het schaatsen zeer belangrijk! Je moet automatiseren.

Na de schaatstraining fietste ik naar mijn schoonouders, waar mijn vrouw linzensoep gemaakt had. Aan tafel vertelden we over de vijver op de tuin, waarvan de plastic bak een beetje te schuin was gezakt.

We begonnen met het water in gieters en emmers te doen. Daarna dachten we de vrijwel lege bak er zo uit te kunnen lichten, maar dat viel nog niet mee. Deze had zich aan de bodem vastgezogen. Mijn vrouw wist een oplossing te bedenken.

Met een schop maakte ze kieren aan diverse kanten van de plastic bak, zodat er lucht bij kon komen. Daarna lukte het ons om de vijverbak te lichten. Zo ziet u maar: ik ben een lichtend voorbeeld....

Daarna waren we druk bezig met het egaliseren van de bodem. Tevens lieten we de bak wat dieper zakken. We moesten de bak nog 3 keer lichten, voordat deze waterpas was. Daar Ada meer technisch inzicht heeft, deed zij het subtiele werk. Zij was derhalve de vijvervrouw.

Voor het zand, dat naar boven gekomen was, had Ada  ook een oplossing. We konden een rij tegels bij het tuinhuisje egaliseren. Ik mocht de tegels lichten.

Ook het verplaatsen van een paar half vermolmde bielzen was mijn bijdrage aan een ochtend samen werken op de tuin. Gratis krachttraining in de frisse buitenlucht!