"Slavendrijver!"

Voor de zoveelste keer beleefden we dit najaar weer een kletsnatte dag.

Koud was het niet bepaald te noemen.

Deze weersomstandigheden zorgden ervoor, dat het verkeer in Leiden en omgeving muurvast zat. Hoezo thuiswerken als je ook een uur in de file kan staan?
Het probleem in Nederland is niet, dat er te weinig wegen zijn. Er zijn gewoon teveel auto's.

Zelf had ik er geen last van. De fietspaden waren zelfs veel rustiger als op andere dagen, als ik mijn rit naar IJshal De Vliet maakte. Het regenpak heeft zijn geld wel opgebracht dit jaar.

In de IJshal was het rond 9 uur ook rustig op de 250-meterbaan. Daar er niet gedweild werd op de nog spiegelgladde ijsvloer, begonnen we met 6 "Krasse knarren" aan de traditionele piramide van 25 kilometer. Wierd Wagenmakers beet de spits af.
Gaandeweg werd het steeds drukker. Op een gegeven moment reden er 20 "Krasse knarren" op de baan rond. De laatste arriveerde om 10 uur en had er meer dan een uur over gedaan om de Marie Diebenplaats te bereiken.
Wij waren toen net begonnen aan de tweede serie van 12 rondjes. Er was slechts tijd voor één rondje rust, want ik wilde voor de dweilpauze van kwart over 10 klaar zijn. 
Van één van de Krasse knarren" kreeg ik toen de benaming: "Slavendrijver!" 

Willem van Vliet nam de 8 rondjes voor zijn rekening. Hij was net klaar met deze 2 kilometer, toen de ijsmeester aanstalten maakte om met de "Mammoth" het ijs te betreden. 
Een rondje rust zou inhouden, dat wij het ijs zouden moeten verlaten. Ik moest meteen handelend optreden: "Wierd, kop nemen!"
En het peloton "Krasse knarren" ging zonder pauze door voor de laatste 4 rondjes.

Als vers benoemde slavendrijver moest ik immers mijn reputatie wel waarmaken!
Geheel in lijn met het historische voorbeeld worden over 150 jaar door het dan zittende staatshoofd excuses aangeboden voor dit stukje slavernijverleden van de koude grond.

De nabestaanden van de "Krasse knarren" moeten nog even wachten. Tot 2173 of daaromtrent. Maar voor hetzelfde geld wordt het nog wat later....