Lepelaarsloop met mandarijneenden

Een marathon lopen doe je niet zomaar. Daar gaat een gedegen voorbereiding aan vooraf met veel loopkilometers.

Vaak loop je in je eentje, af en toe met een trainingsmaat. Vandaag was zo'n dag. Op de laatste ochtend van de "Krasse knarren" in IJshal De Vliet had ik met Aad Kleijweg afgesproken om net als vorig jaar eenmaal per week samen te gaan trainen.
Na het ontbijt fietste ik naar Aad toe, zodat we om half 10 naar park "Cronesteyn" konden lopen. We liepen via een iets andere route, zodat we bij het bosje met de lepelaarsnesten konden beginnen met de snelle lopen. We liepen in de geur van look-zonder-look twee snelle rondjes van 450 meter met een rondje dribbelen tussendoor.

We passeerden tweemaal een groep van "Running blind", die een soort erehaag voor ons vormden. Je krijgt niet iedere trainingsloop applaus. De eerste omloop ging in 1.52, de tweede in 1.49.
Daarna namen we de tijd om de lepelaars op de foto te zetten.





We dribbelden naar het wandelpad vlak langs het spoor, waar we aan de eerste kilometer zouden beginnen. De streeftijd was 4.40, het werd uiteindelijk 4.29. De tweede kilometer voltooiden we in 4.32.
Daarna liepen we via dezelfde weg terug, zodat we een trainingsblok van 9 kilometer gelopen hadden. Na de muntthee met gemberkoek fietste ik naar "De Helianth", waar ik de fruitvoorraad aanvulde. Ik fietste daarmee door naar de volkstuin, waar ik een banaan en een mandarijn achterliet voor mijn vrouw, die bij haar moeder planten water ging geven.

Ik trapte naar huis om me te gaan douchen.

In het zonnetje was het heerlijk, maar de wind maakte het toch wat fris.

Na het douchen woog ik 66,1 kilo, hetgeen ik met de lunch weer enigszins omhoog bracht. Om 3 uur fietste ik voor de tweede keer naar de volkstuin. Daar dronk ik thee met Ada, waarna ik weer wat takken verknipte in het lentezonnetje. 

Op weg naar huis maakte ik een ommetje. In een slootje langs de Oostduinweg zag ik mooie eenden, die ik niet eerder gezien had.


Thuis zocht ik het op in "Nieuwe zakgids vogels" van Peter Hayman op.

Het bleken mandarijneenden te zijn. Vooral het mannetje was onmiskenbaar.