Nu is remmen met skeelers al lastig, maar in een afdaling met volle vaart is dit bijna niet te doen. Een chaos was het gevolg. Sommigen remden met remblokjes, anderen moesten daar dan in volle vaart omheen slalommen. Kortom, de EHBO had haar handen vol aan dit evenement.
Deze volledig uit de hand gelopen skeelertocht schoot mijn hoofd, toen ik vanmiddag de tunnel langs de Landscheidingsweg in reed, op weg naar de Velostrada. Ik deed het rondje van afgelopen donderdag in omgekeerde volgorde. Alles ging prima. Met de vrij stevige noordoostenwind in de rug zoefde ik over de Via 44. Ik had geluk bij de stoplichten en kon vrijwel meteen de A44 oversteken.
Nu is het fietspad langs de Landscheidingsweg wat glooiend, dus met een stevige vaart ging ik richting tunnel. Gelukkig was er een vrij lang stuk vlak fietspad, voor ik bij de afdaling van de tunnel was. Zodoende kon ik me uit laten bollen en arriveerde ik bij het begin van de helling. Ik keek naar beneden en zag alleen een fietsende man met een hond naast zich.
Geen enkel probleem. Ik zette de afdaling in en toen ik al een aardig vaartje heb, zag ik fietsers om de hoek vandaan komen. Niet zo maar een paar, maar een stuk of 20. De meesten van hen waren kinderen, die 3, 4 breed door de tunnel reden. Ze reden tot aan de stoep aan hun uiterste linkerkant. Er was geen enkele plek om hen veilig te kunnen passeren. Remmen zou geen soelaas bieden, daarvoor was mijn snelheid inmiddels te hoog geworden.
Er restte slechts één redmiddel, dat mij wel is toevertrouwd: zo hard mogelijk schreeuwen!
Uit alle macht riep ik: "Kijk uit, kijk uit!"
De meeste fietsers gingen aan de kant, maar zoals altijd is er een druiloor bij, die dat pas op het laatste moment deed. Zonder brokken kon ik langs de groep fietsers rijden. Het liep dus met een sisser af. Gelukkig.
Ik ga geen tunnelvrees ontwikkelen, maar voorlopig zal ik nog voorzichtiger gaan afdalen als ik een tunnel in skeeler.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten