Cry of the earth

Na een klein half jaar oefenen was gisterenavond de grote finale: de uitvoering van "Cry of the earth" van Tony Biggin en "Requiem" van Bob Chilcott. Al moet ik er eerlijk wel bij zeggen, dat ik wegens verplichtingen elders de eerste repetitie aan me voorbij moest laten gaan. Het weer was, passend bij het beeld van 2013, ronduit herfstachtig.

's Morgens had ik kennis gemaakt met een fikse regenbui. De ademende regenjas bleek inderdaad waterdicht te zijn. De regenbroek was dat ook, met als gevolg, dat er veel regenwater mijn schoenen in liep. De hele ochtend liep ik in de bibliotheek met soppende sokken.
Gehuld in zwarte kleding fietste ik met Ada om 6 uur naar de Pieterskerk. Ada had zich als vrijwilliger aangemeld en had en passant mij ook maar meteen aangemeld. Zo stonden wij om half 7 in de Gothische kerk. Ada hielp mee met de verkoop van de programmaboekjes, ik mocht met Wim van Gent en Henk Pieter Sierat de toegangskaartjes controleren.
En dat bood de gelegenheid, om de mensen, die naar het Leidse Projectkoor kwamen luisteren, hartelijk welkom te heten.
"Mevrouw, het spijt me, maar de rode loper is nog niet terug van de stomerij!"
Om 10 over 7 begon het koor met inzingen. De vrijwilligers daden op gepaste afstand mee met het zingen van de toonladders.

Om 5 voor 8 begaven we, na veel bekenden begroet te hebben, naar de koortribune, waar we op dezelfde plek zaten als eergisteren. Om 8 uur begonnen we, na een korte toespraak van de voorzitster, met het "Requiem" van Bob Chilcott. De eerste inzet ging wat aarzelend, maar we herpakten ons onmiddellijk. Op een paar schoonheidsfoutjes na ging het voorprogramma behoorlijk goed.

Opgetogen, maar toch een tikkeltje gespannen, begaven we ons onder het publiek. Ik sprak vrij uitgebreid met Jaap de Gorter, met mijn schoonouders en met mijn zussen Annie en Joke.

We begaven ons naar de tribune, waar we ons kleuraccent aanbrachten. Ik deed dat door mijn zwarte bloes los te knopen. Het gele Tour de France-shirt was mijn kleuraccent.
En toen kwam het werk, waar we als koorleden de meeste twijfels over hadden: "The cry of the earth".

Onder het toeziend oog en het luisterend oor van componist Tony Biggin zetten wij in.

En toen gebeurde hetgeen, waar je wel op hoopt, maar niet op rekent: ineens vallen alle puzzelstukjes op hun plaats! Iedere sporter kent dit verschijnsel. Je bent wanhopig op zoek naar je vorm, en op het moment, dat je er moet zijn, ben je ineens in topvorm en lukt alles. Zo won Gerard van Velde als eeuwige vierde de kilometer in Salt Lake City en werd Mark Tuitert met een vergelijkbaar voortraject Olympisch kampioen op de mijl.

Bij ons lukte ineens alles, wat tijdens de repetities net niet lukte. Het enthousiasme van Wim de Ru sloeg over op het koor en op het eind stonden we bijna te dansen bij het zingen. Het was een enorme ontlading, vergelijkbaar met die van Duitsland-Nederland bij het Europees Kampioenschap van 1988. De hele dag stond in het teken van de eerste overwinning van Oranje op toen nog West-Duitsland in 32 jaar, exact een kwart eeuw geleden.
Op de radio werd regelmatig de vraag gesteld: "Weet u nog waar u was tijdens die wedstrijd?"
Nou, ik kon het me nog heugen als de dag van gisteren. Ik was bij de kantine van Swift. De IJVL had op die dinsdagavond droogtraining onder leiding van Erik van Kordelaar.
Bij de ingang van de kantine waren we druk in de weer met de schaatsplanken. Daar we om beurten heen en weer mochten sprinten op de gladde plank, keken degenen, die even rust hadden, hoe de match verliep om dat aan de op dat moment actieven te melden.
Na ons in de pauze gedoucht te hebben, keken we met een grote groep IJVL-ers gezamenlijk naar de tweede helft.

Het doelpunt van Marco van Basten in de voorlaatste minuut gaf een euforie, die vergelijkbaar was met die, welke wij als koorleden voelden. "The cry" ging naarmate we verder kwamen steeds beter en we werkten toe naar een daverend slot.
We konden ons niet meteen onder het publiek mengen, daar we de aantekeningen uit de partituur moesten gummen. Deze moesten we inleveren Het voelde een beetje aan als nablijven op school. Niet dat ik daar ervaring mee heb....

Ik sprak o.a. met mijn glunderende collega's Evelien Steenbeek en Janny Zierikzee, met diverse bestuursleden van het koor, en met Wim de Ru, die ondanks diverse matige repetities altijd vertrouwen heeft gehouden in de goede afloop. Achteraf terecht.
Ik nam ook de gelegenheid te baat om Tony Biggin te bedanken voor het schrijven van dit lastige, maar prachtige muziekwerk. De componist, die gezegend was met een grote dosis Engelse humor, was zeer tevreden over de uitvoering: "It was tremendous!"
Daar heb ik niets meer aan toe te voegen. Als zelfs de componist de uitvoering geweldig vond....