Songfestival

Het zal niemand ontgaan zijn, dat afgelopen zaterdag het Eurovisie songfestival gehouden is. Ik was één van de vele miljoenen kijkers. Dat deed ik, terwijl ik de krant las. Als er een mooi nummer was, keek ik en anders was het achtergrondmuziek.

Op voorhand was de Oekraïne de torenhoge favoriet.

Het is inderdaad een mooi nummer en het is in het door Poetins leger binnengevallen land uitgegroeid tot een strijdlied.

Zelf vond ik de Engelse inzending van Sam Ryder het mooiste lied. Maar er waren meer liederen, die de toets der kritiek konden doorstaan. Het niveau van het songfestival lag dit jaar over de volle breedte behoorlijk hoog. Ook den Nederlandse inzending.

Na de liedjes ging ik naar bed. Ik wachtte de uitslag van de stemronde niet af. Ik moest de volgende ochtend de marathon lopen en het beloofde een zware editie te worden. Hetgeen klopte.

Daarmee bevond ik me in goed gezelschap. Van de Ierse wielrenner Sean Kelly is een verhaal bekend, dat hij naar het Songfestival keek, maar op zijn vaste tijd naar bed ging, daar de volgende dag een wielerwedstrijd op het programma stond.
Dat deed Kelly, terwijl zijn eigen Ierland favoriet was om het festival te winnen. 
"De uitslag hoor ik morgen wel", was zijn antwoord aan zijn verbaasde ploeggenoten.
En dat wil wat zeggen in het land, dat als enige staat ter wereld een muziekinstrument als wapen heeft.

Het hoeft dan ook geen verbazing te wekken, dat Ierland met 7 keer winst recordhouder is bij het Eurovisie Songfestival.

Ik deed als de Ierse winnaar van de Vuelta a España: op tijd naar bed en de uitslag hoorde ik de volgende dag wel.

De Oekraïense zangers wonnen het festival dankzij de publieksstem. De vakjury zette de inzending van de Britten op de eerste plek. Wat dat aangaat was ik het volkomen eens met de uitslag.

De sympathiestem ging naar het door het Russische leger in puin geschoten land, qua zang stak Sam Ryder er boven uit.