Waterdrager

Na een recordwarme juni is ook juli hard op weg om de warmste julimaand ooit gemeten te worden. Nederland doet daar gelukkig niet aan mee. We zitten nu in de Hondsdagen, normaal gesproken de warmste periode van het jaar.

Maar nu even niet. Voor het eerst sinds de junihitte duikt het gemiddelde over 30 dagen weer onder het gemiddelde.

Het was vandaag dan ook een kletsnatte dag.

Om 9 uur reed ik dan ook naar IJshal De Vliet. Ik voldeed aan de oproep om als vrijwilliger te helpen om de 250-meterbaan gebruiksklaar te maken.

Eigenlijk zou iedere schaatser in de Leidse regio dat moeten doen....
Het aantal vrijwilligers varieert per dag behoorlijk. Vanmorgen was ik met John en Gerard bezig met het schrobben van de 250-meterbaan.

Mijn taak was om het water met het opgeschrobde bouwstof weg te brengen naar de waterafvoer. Het klinkt simpel, en dat is het ook, maar het is een eind lopen en je moest niets morsen. Kortom, ik was waterdrager.

Bij het wielrennen is een waterdrager een gewaardeerde knecht, zeker op warme dagen.
Tijdens de eerste koffie- en theepauze bleek, dat Gerard de vader is van Olympisch kampioene Esmee Visser.

Na het rechte eind geschrobd te hebben, zagen we tijdens de middaglunch, hoe de grote schermen in het midden van de schaatshal werden aangezet.

Boven gekomen zag het er zo uit.

Op het eerste oog leek het op een girokaart. Op zich klopt dat wel, want de vrijwilligers hebben de nieuwe ijsbaan heel veel geld bespaard bij het gebruiksklaar maken van de 250-meterbaan.
Om 2 uur was het schrobben gedaan en kon de waterdrager zijn regenpak aantrekken.

In de regen reed hij naar huis.