Morsetekens

Vanmorgen kon ik gewoon traplopen, ondanks dat ik de 200 kilometer schaatsen van de Bert Grotenhuis Bokaal toch in de benen had zitten. Kennelijk was het rustig rijden van gisteren zo slecht nog niet. Ondanks dat ik geen cafeïnedrank genomen had om de vetverbranding op gang te brengen, had ik geen inzinking gehad.
Vanmorgen ging ik op de fiets boodschappen doen met mijn vrouw. Nu is een ketting zo sterk als de zwakste schakel. Er bleek een schakel half door was gesleten. Vroeger of later zou de fietsketting breken.

Na samen boodschappen gedaan te hebben, bracht ik de fiets naar Van Vliet. Daar kreeg ik te horen, dat dit kwam van de pekel, waar tegenwoordig een of ander chemisch goedje aan wordt toegevoegd, dat funest is voor fietsen.
's Middags reden we samen naar de Lokhorstkerk, waar we een repetitie hadden van de Leidse Koorprojecten. Bij binnenkomst kreeg ik van Gerard Telkamp een presentexemplaar van "Morsetekens".

Ik had namelijk de tekst aangeleverd over de in het Morskwartier gelegen Leidse IJshal.
Daarna gingen we aan de slag met een soort morsetekens: de muzieknoten. Dirigent Wim de Ru liet ons vandaag beginnen met "Gloria all'Egitto" uit de "Aida" van Giuseppe Verdi.

Voor de bassen was het hard werken. Er waren namelijk maar 8 bassen aanwezig. Desondanks sloegen we ons er aardig doorheen.

Voor de pauze namen we "Brindisi" van Verdi een keer door.

Na de thee pakten we "Messa di Gloria" van Gioachino Rossini weer ter hand. We begonnen met het slotdeel van "Cum Spiritu Sancto".

Het sluitstuk van deze middag was onze kennismaking met het "Gloria" uit de "Messa di Gloria". Op zich is het niet zo'n moeilijk stuk. Het lastigste was het invallen na de langere pauzes werden. Dit zorgde ervoor, dat de invalbeurten soms solopartijen van koorleden werden.

Wim bracht op humoristische wijze de oplossing voor deze door de componist niet bedoelde creativiteit: "Het is de taak van de dirigent om na langere pauzes aan te geven, wanneer je in moet vallen."

Na deze hint ging het een stuk beter.

"Bertje!"

Om 6 uur ging de wekker af. Mijn vrouw bleef nog lekker liggen, terwijl ik mijn sportkleding aantrok en in de huiskamer in mijn eentje ontbeet. Ik zou om kwart voor 7 opgehaald worden door Wim Slootweg. Samen reden we naar Willem van Vliet om gedrieën comfortabel vervoerd te worden naar de Haarlemse kunstijsbaan, waar we mee zouden doen met de Bert Grotenhuis Bokaal.

Willem vertelde onderweg, dat de 1000 rondjes van Leiden dit jaar op 17 december gehouden zullen worden. Exact over 9 maanden.

Ik deed met mijn hoge bloeddruk mee met een doktersadvies. Het was goed om te sporten, maar niet op snelheid, omdat je dan de bloeddruk nog verder omhoog stuwt. Daar zou ik rekening mee houden. Ik zou de hele dag met de handrem erop rijden .

Bij binnenkomst in de hal van Kunstijsbaan Kennemerland volgde ik meteen nog een doktersadvies op. Ik ging direct naar nummer 100.

Om 8 uur klonk het startschot. Iedereen was nog gretig. Ik zat dan ook na 2 slagen al in de achterhoede. Daar zat ik helemaal niet mee. Ik wilde gewoon ontspannen rijden zonder al te veel inspanning. Als strategie had ik er voor gekozen om hetzelfde te doen als bij de 1000 rondjes van Leiden: geen pootje over! Voor met name het linkerbeen is dit behoorlijk zwaar.
Ik wist, dat ik met deze keuze wat vaart zou verliezen, maar dat nam ik op de koop toe. Ontspannen schaatsen was vandaag het credo.

Het had wel wat weg van mindfull schaatsen.

In het begin reed ik in mijn eentje de rondjes van 400 meter. Achter mij reden 2 vrouwen rond, voor mij de rest van de deelnemers aan de Bert Grotenhuis Bokaal. Dat duurde een minuut of 20. Toen kwam de eerste schaatser achter mij rijden. Als er een schaatser over de dam is, volgen er meer.

Allengs werden het er meer. Af en toe reed ik met een treintje achter me aan. Ik voelde me soms een langzame Leidse locomotief.


De "Leidse" aanwezigheid was aardig groot. Janina Wolf deed mee en zou uiteindelijk tweede worden bij de vrouwen. Jan Verlind reed ook 's middags mee. Verder kwam ik Martien Wijnands en zijn broer en Cor Hoogenboom tegen, terwijl Dennis van der Geest meer dan 100 rondjes achter me aan schaatste. 's Middags kwam IJVL-er Jaap Smit schaatsles geven op de winderige baan.
Ook ijsmeester Jan van Rijn van de Leidse IJshal reed 225 rondjes mee. Hij had gisteren een topavond gehad, toen hij in de Arena kon zien, hoe Ajax met 2-0 won van F.C. Kopenhagen.

Na anderhalf uur kwam de eerste dweilpauze. Ik nam alle tijd om 2 krentenbollen te eten en een isotone sportdrank te drinken, alvorens aan de tweede serie te beginnen, die na 140 rondjes eindigde. Ik lag aardig op schema.

Het fijne van al het kopwerk dat ik deed, is dat je je eigen tempo kunt blijven rijden. In een peloton kun je op een gegeven moment met harmonicaschaatsen te maken krijgen. Je kunt dan ongemerkt harder rijden dan op dit moment wenselijk is.

Een tweede voordeel was, dat er diverse schaatsers een transponder net boven hun enkel hadden. Dat had niks met elektronisch huisarrest te maken, maar zo kon je de rondetijden aflezen. Heel handig. De meeste rondjes gingen in 56 of 57 seconden per ronde. Je mag me een saaie vent vinden, maar vlak rijden is nog steeds mijn specialiteit.



De tussenstand was tijdens de volgende dweilpauzes 207, 273, 327 en 379 rondjes. Ik had op dat moment al in de gaten, dat ik de 500 rondjes in 9 uur bruto tijd niet zou redden. Hetgeen klopte. Na 434 rondjes strandde ik in het zicht van de haven op 488 omlopen. Het was exact 1 ronde meer dan bij mijn debuut in 2015. Over dat ene rondje extra deed ik wel anderhalf uur extra. Zeg maar eens, dat ik het niet rustig aan deed....

Desondanks had ik er vrede mee. Ik kende de oorzaak en was allang blij, dat ik het nog zover geschopt had, ook al bleef ik zeer ver verwijderd van de 713 rondjes van de winnaar bij de mannen, Gem Wender. En dat was nog niet eens alles: er zaten bij nummer 2, Evert-Jan van Dijk, met 680 omlopen rondjes van 36,0 en 36,3 tussen! Zij werden op het podium vergezeld door Gerard Ypma.

Het ereschavot bij de vrouwen bestond uit Ageeth Bosma, Janina Wolf en op een gedeelde derde plaats Eeki Hallo en José de Waard.
De winnares bij de vrouwen, Ageeth Bosma, liet zich niet onbetuigd met maar liefst 625 ronden oftewel 250 kilometer. Van haar kreeg ik iedere keer, dat ze me inhaalde een enthousiast "Bertje!" als aanmoediging te horen. Ik ben nog nooit zo vaak aangemoedigd vanuit het peloton.
Dat "Bertje" was trouwens wel op zijn plaats. Toen ik een jaar of 18 was, was mijn lengte 1.73. Bij het periodiek medisch onderzoek op mijn werk bleek ik vorige week nog maar 1.70 lang te zijn. In de afgelopen kabinetsperiode heb ik 3 centimeter ingeleverd! En dan willen ze ook nog, dat je LANGER doorwerkt!
Geen wonder, dat de regeringspartijen VVD en PvdA zo fors verloren hebben....

En nu komt de aanmoediging van Ageeth in een heel ander daglicht te staan. Mijn naam wordt genoemd!

Ik kan om begrijpelijke redenen nog niet uit de school klappen, maar ik wil toch een tipje van de sluier lichten. Het wordt een rariteitenkabinet!

Niet verder vertellen hoor! En als minister Kaya uit Turkije besluit om ons land nogmaals met een bezoek te vereren, dan zal ik haar allerhartelijkst ontvangen.

Reken maar, dat ze zich dan serieus genomen voelt....
Maar dit terzijde. Om kwart over 5 volgde de huldiging van de winnaars, waarna we ons met vrijwel alle deelnemers aan de Bert Grotenhuis Bokaal naar de kantine van de Haarlemse ijsbaan begaven.
Daar ik ook met alcohol moet matigen, nam ik eerst een alcoholvrij biertje. Daarna hield ik me aan het doktersadvies en sloot ik de gezellige schaatsdag in de Spaarnestad af met een gewoon biertje.

Aftellen

Vanmorgen reed ik bepakt en bezakt naar de Leidse IJshal. Het was alweer de laatste training van de "Krasse knarren" van dit seizoen. Het eerste, dat ik deed was alle schaatsers goed aankijken, want het zou kunnen, dat er onder deze veteranen personen waren, die last hadden van verkiezingsuitslag, maar dat viel reuze mee.

Met een peloton van 20 man had ik als coördinator niet te klagen. Maar waar we normaal de piramide doen, daar had ik nu voor het aftellen gekozen. We begonnen met 15 rondjes, daarna 14 rondjes en zo ging het stapje voor stapje terug met telkens een andere schaatser op kop, tot we bij de laatste ronde waren uitgekomen.
Arthur van Winsen had de eer om de 15 rondjes voor zijn rekening te nemen. Normaal gesproken opent Wierd Wagenmakers het bal, maar deze fitte Fries was helaas afwezig. Nu zit echter niemand er op te wachten, dat hij de 13 rondjes toebedeeld krijgt, dus deze waren voor mij.

Ik zat er niet zo mee, want ik had al bedacht, dat als ik de 12 rondjes er achter aan zou nemen, ik toch op 25 uit zou komen. Zo pakte ik ook in de laatste training mijn 5 kilometer kopwerk mee.
Na de 10 rondjes gingen we met de "Krasse knarren" op de traditionele groepsfoto. Hierna ging het snel. We hadden er al 75 rondjes op zitten en hoefden er nog maar 45, zodat we om half 11 met zijn allen naar de kantine gingen om de ijsmeester en de vrijwilligers van de dinsdag- en donderdagmorgen in het zonnetje te zetten.

Voor hen had ik het boek "'It giet oan', zei Kroes" van Mark Hilbers gekocht. In dit boek vertellen honderdzevenentwintig wedstrijdrijders hun verhaal. Twintig jaar na dato blikken zij terug op de laatst verreden Elfstedentocht van 4 januari 1997. Daarbij zaten diverse ijzervreters, die het schaatsen geleerd hebben op de Menkenbaan.

Daarnaast had ik ook nog een toepasselijk biertje erbij gedaan.

Dat had ik ook voor diverse "Krasse knarren", die allemaal een ander biertje kregen. Wat dat aangaat beleven we in deze tijd met veel kleine brouwerijen een gouden tijd. Pardon, een goudgele tijd.
Zelf kreeg ik naast een paar cadeaubonnen van Ooms Sport ook een fles Schelvispekel.

Het is jammer, dat ik met de hoge bloeddruk zeer matig moet zijn met alcohol. Ik tel de dagen af, dat ik weer gewoon kan drinken.

Roze pillen

Vanmorgen moest ik terug naar de dokter om te kijken, of de bloeddruk al gedaald was. Op weg er naar toe deed ik wat 82% van de kiesgerechtigden gedaan heeft: stemmen. Maar in tegenstelling tot bij de Tweede Kamerverkiezingen kreeg ik de uitslag meteen te horen. En ik moet zeggen: dat viel niet mee. De onderdruk was wat gedaald, maar de bovendruk was onverminderd hoog gebleven. De dosering van de roze pillen werd verdubbeld.

Naast dit vervelende nieuws, was er wel wat positiefs. Ik kan vrijdag gewoon de Bert Grotenhuis Bokaal gaan rijden: "Bewegen is goed. Als je het maar rustig doet."
Nou, dat was ik zelf al van plan.
De marathon kan ik ook gewoon lopen, zij het in aangepast tempo. Ach, dan doe ik er toch gewoon een half uur langer over.
Om vandaag wat aan beweging te doen, heb ik naast mijn werk in het stembureau aan de Hoorneslaan en de Schelpendam in totaal 60 kilometer gefietst, doordat ik 's avonds met Ada naar Joep in Hillegom ben gereden.

Volgende week moet ik terug voor controle, of de bloeddruk met de dubbele dosering wel gaat dalen. Anders krijg ik vochtafdrijvende pillen erbij. In Jip en Janneke-taal: plaspillen. Dat is vervelend nieuws. Vooral voor degenen, met wie ik op natuurijs ga schaatsen.

Bij koud weer, en dat is het in het algemeen als er natuurijs ligt, moet ik sowieso al behoorlijk vaak plassen. Kou werkt bij mij op mijn blaas. Mijn Elfstedenmaten weten er alles van. Met plaspillen erbij ga ik een bijzonder Elfstedenrecord met gemak breken.

Kalm aan en rap een beetje

Het is een beetje vreemd als je voor het eerst bewust met een te hoge bloeddruk gaat schaatsen. Vanmorgen had ik deze niet zo gewone ervaring.

Het is mogelijk, dat ik al vele jaren met een hoge bloeddruk sport. De laatste keer voor afgelopen vrijdag, dat de bloeddruk gemeten is, is bij mijn weten in 1993 geweest. Enige tijd gelden dus.
Hoe dan ook: het was verstandig om het kalm aan te doen. Bij intensieve inspanningen gaat de druk omhoog en daar had ik natuurlijk geen behoefte aan. Zodoende was het motto van het twaalftal "Krasse knarren" in de Leidse IJshal vandaag "Kalm aan en rap een beetje".

In het algemeen lag het tempo lager dan gebruikelijk en dat kwam mij vandaag niet slecht uit. Ook de 25 rondjes, die ik traditiegetrouw voor mijn rekening nam, ging lekker. Wat dat aangaat kan ik in ieder geval zeggen, dat ik lekker gereden heb.
"De Twee van Breda" wisten bij het laatste blok van 10 rondjes het peloton van 12 schaatsers in 3 blokken uiteen te laten vallen. Vakmanschap is meesterschap!

Wat dat aangaat was het een heel gewone training. Dat gold niet voor het bijkletsen in de kantine. Waar ik vanaf mijn toetreden tot de "Krasse knarren" aan het begin van de eeuw altijd chocolademelk met slagroom nam, daar koos ik nu voor thee.

Ik wil graag gezond blijven sporten!

Spektakel in Rotterdam

Afgelopen weekeinde had Rotterdam niet te klagen over spektakel. De meeste aandacht ging uit naar hetgeen we eigenlijk moeten negeren: de provocaties van de Turkse president Erdogan.

Iemand, die zelf iedere vorm van democratie om zeep help in eigen land en die nu zijn eigen specialiteit nu naar Europa wil exporteren. In Rotterdam hebben ze voor het uitzetten van minister Kaya een prachtige uitdrukking.

Ik heb genoeg woorden vuil gemaakt aan dit negatieve spektakel. Ik kijk liever naar de positieve vorm ervan. In "De Kuip" kopieerde Nicolai Jørgensen het EK-doelpunt van Marco van Basten uit 1988, waarmee Oranje zich plaatste ten koste van Duitsland. Als dit een voorbode is, dan mag Feyenoord zich opmaken om naar de Coolsingel te gaan.

Maar het echte spektakel vond elders in Rotterdam-Zuid plaats. In Ahoy was het Wereldkampioenschap Shorttrack. Nu is shorttrack op zich al spectaculair, maar met name de relay is dat ook nog eens in het kwadraat. Vooral als Sjinkie Knegt het op zijn heupen krijgt. Met een fenomenale versnelling wist hij Nederland aan het goud te helpen.

Voor degenen, die dit WK shorttrack gemist hebben: in Dordrecht kunt u op herhaling. In oktober vinden in de opvolger van de Ton Menken IJsbaan aldaar, daar wel, de wereldbekerwedstrijden shorttrack plaats en in 2019 het Europees kampioenschap.

In welingelichte kringen heb ik vernomen, dat minister Kaya ook wil komen....

Komen en gaan

Het grote nieuws was niet te missen: IJVL-trots Kjeld Nuis werd dit seizoen wereldkampioen op de 1000 en 1500 meter! Wat een geweldige prestatie! Als zijn thuisclub kunnen we dit natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan.

Daarom gaat de IJVL op zondag 12 maart naar Schiphol om Kjeld te ontvangen. We zullen hem daar met veel toeters en bellen opwachten! Natuurlijk willen we met zoveel mogelijk IJVL-leden aanwezig zijn om Kjeld te feliciteren met zijn overwinning. Dus... komt allen, jong en oud!
Trek je IJVL-kleding aan en neem zoveel mogelijk toeters en spandoeken en dergelijke mee, zodat de IJVL extra goed opvalt.
Aldus dit mailtje van het bestuur van IJssport Vereniging Leiden. Normaal gesproken was ik er bij geweest, maar de laatste dagen zijn ietwat anders verlopen dan gepland. Allereerst was daar de ontdekking van de hoge bloeddruk afgelopen vrijdag. Ineens ga je erg letten op het zout in het eten. Desondanks nam ik vrijdag bij de afsluiting van de schaatstrainingen in de Leidse IJshal wel gewoon patat, maar zaterdag begon de zoutarme periode voor me.

Daar past geen tweede keer fast food in één weekend in. En daar zou het toch op uitdraaien, als ik vanaf de volkstuin om half 6 op het Centraal Station zou moeten zijn om na vanmiddag met mijn vrouw in het heerlijke lentezonnetje op de volkstuin gewerkt te hebben. Daar spotte ik mijn eerste vlinder van dit jaar: een schoenlapper.

Ik verspreidde paardenmest en knipte de laatste boerenkool. Dat was mij wel toevertrouwd. Ik was bij DIOS immers zeer bedreven in boerenkoolvoetbal!


Dus hoe leuk het me ook leek om bij het inhalen van Kjeld Nuis en vermoedelijk ook wereldkampioens sprint Kai Verbij aanwezig te zijn, mijn keuze viel erop om niet opnieuw naar Schiphol te gaan.

Vanmorgen was ik daar al om met Ada onze zoon uit wezen zwaaien.

We wensen hem het allerbeste toe in het prachtige Asturias.