Lopen als een kievit

Vanmorgen fietste ik naar horlogemaker Plessen in Leiden Zuid-West. Het bandje van mijn horloge was bijna door, dus ik moest vervangen worden. Daarnaast moest er in een klok een nieuwe batterij gezet worden, zodat ik weer bij de tijd was.

Thuisgekomen kleedde ik me om. Ik zou gaan hardlopen op deze wisselvallige dag. Tijdens het aantrekken van mijn sportkleding kletterde de regen op het dak.

Ik wachtte heel even, tot de zwaarste regen voorbijgetrokken was.

In een miezerregen liep ik naar de Maaldrift toe. Op het doodlopende weggetje, waar ik tijdens de coronatijd heel wat kilometers heb afgelegd, werd ik getrakteerd op een weiland vol vogels.
Het gras was niet zo lang geleden gemaaid en het hooi was eraf gehaald. Door de regen van vanmorgen en vannacht was er voor veel vogels wat te halen.

Ik zag tientallen kieviten in de wei hun kostje bij elkaar scharrelen. Daarnaast wat duiven, kraaien, een kleine zwerm spreeuwen en een stuk of 12 visdiefjes.
Het spreekt voor zich, dat ik dit gedeelte van de Maaldrift liep, want als je hardloopt, vluchten de vogels veel sneller van je weg.

Maar het meest bijzondere was de grutto of de wulp, die ik een stuk verderop zag lopen.

Vanaf een meter of 50 kon ik niet goed zien, of deze grote steltloper een rechte of een kromme snavel had. Ik vermoed, dat het een grutto was.
Na 10 minuten kijken koelde ik af, zodat het tijd werd om weer te gaan lopen als een kievit. Ik liep de Maaldrift uit naar de A44, waar ik over de loopbrug naar het Valkenburgse meer rende. Zo kwam ik na 10 kilometer hardlopen weer thuis, nog nagenietend van het weiland vol weidevogels.