"Is dit dressuur?"

Ik stond op het punt om naar Jos Drabbels te fietsen, toen de telefoon ging. Jos belde mij. Hij wilde mij met de auto oppikken. Ik had er geen probleem mee, want de regen kwam met bakken uit de hemel zetten.

Een minuut of 10 later reden we naar de skeelerbaan van Leiderdorp, waar de zon net door het wolkendek brak.

Het was net droog geworden en dat zou het de hele avond blijven. Peter Daleman had een circuittraining in elkaar gezet, die gedeeltelijk in de kantine van VIJL gehouden werd en gedeeltelijk buiten.

We begonnen met een rondje inlopen op de natte en lege skeelerbaan, waarna we met een serie korte oefeningen de andere spieren losmaakten. Daarna ging ieder zijn of haar weg bij een stuk of 18 oefeningen, die we gedurende 40 seconden moesten doen om dan naar de volgende te gaan. 

Nadat we alle oefeningen gehad hadden, liepen we nog een rondje over de skeelerbaan.

Ik liep nog een extra ronde, daar ik een mooie paddenstoel zag, die ik op deze herfstavond op de foto wilde zetten.

Tijdens deze omloop zagen we eerst een haas voor ons uit lopen in de schemering en even later nog een tweede. We snappen nu beter, waar de uitdrukking "Hazen" in de atletiek vandaan komt.

Even later kregen we te maken met paardensport. Kees Visschedijk kreeg de lachers op zijn hand met de beoordeling van iemand, die een beenoefening uit het circuit uitvoerde: "Is dit dressuur?"

De tweede keer binnen was het aanzienlijk warmer dan de eerste keer, ondanks dat alle deuren open stonden. We waren kennelijk goed warm gedraaid.

De zweetdruppels parelden van ons hoofd, terwijl wij op de yogamatten de oefeningen uitvoerden. Met een rondje hardlopen op de skeelerbaan sloten we de voorlaatste droogtraining van deze zomer af.

Kussengevecht

Als kind vond ik een kussengevecht altijd geweldig. 

Aangezien ik deze zomer 70 jaar geworden ben, ligt het laatste kussengevecht al enige tijd achter me. Desondanks mocht ik vanmorgen met kussens aan de slag. 
Om kwart over 9 fietste ik na het ontbijt naar IJshal De Vliet in de overtuiging, dat ik weer zou kunnen helpen met het spuiten van water op het ijs. Je bent immers Spuit 11 of je bent het niet.

IJsmeester Wiemer Sjoerdsma was met de "Mammoth" bezig op de 250-meterbaan.

Dan kun je met een brandslang spuiten wat je wilt, maar met een dweilmachine, die 1000 liter water tegelijk kan vervoeren win je het met een brandslang nooit.
Maar Wiemer had een redelijk alternatief achter de hand. Met Rosalie Verkerk mocht ik aan de slag om de kussens van de binnenboarding alvast vlak bij de juiste plek te leggen. 

Ja, als je als schaatser met een Verkerk samen kunt werken, dan kun je tot grote hoogte stijgen. 

Op de 250-meterbaan lukt het al snel, want deze ligt een meter of 10 boven de ijshockeybaan, dus die winst hadden we al snel te pakken.

Gezien de grootte van de kussens zagen we van het kussengevecht af.

Voor je het weet sta je dan als man te boek als iemand, die vrouwen mishandelt.

Daarnaast hadden we al moeite genoeg om de kussens in de juiste volgorde te leggen.



Ondertussen kwam de mammoet af en toe langsgereden voor een nieuw laagje water op het ijs.


Wij gingen onverdroten voort met de beschermende kussens op de juiste plek te leggen.

Als slotstuk van de klussenochtend werden alle brandslangen weer netjes opgerold door ons.

Ik geef het grif toe, het ziet eruit als iemand, die op een schip aan het stuur staat. En u kent het gezegde: de beste stuurlui staan aan wal....

Did not finish

We deden het kalmpjes aan vanochtend. Om een uur of 9 zaten we aan het ontbijt. 

Na het ontbijt was Ada in de achtertuin bezig. Ik mocht een paar zware potten versjouwen.

Na de koffie en thee vertrok mijn vrouw naar de volkstuin. Ik zou anderhalf uur later volgen. We lunchten samen op de tuin, waarna we met een aardige lading groente en fruit op de fiets vertrokken.

We fietsten door de duinen over de Noordzeeroute naar Den Haag toe.

In de Residentie kwamen we al vrij snel in een grote drukte terecht. 

Een demonstratie van Kosovaren was net afgelopen. Wij trapten door naar onze dochter, die door ziekte geveld was. Met rijst en verse groente kookte Ada een heerlijke maaltijd voor ons drieën. Tegelijkertijd werd in Madrid ook het kookpunt bereikt.

Duizenden pro-Palestinademonstranten blokkeerden de route van de Vuelta a España door de stad. Dit gebeurde dusdanig grootschalig, dat de renners door de politie werden tegengehouden.

De slotetappe werd gestaakt.

En zo eindigde de Ronde van Spanje in een anticlimax.

Er was geen publieke huldiging voor de klassementswinnaars Jonas Vingegaard, Mads Pedersen, Jay Vine en Matthew Riccitello na 3 weken rijden op de toppen van je kunnen. 

Steen des aanstoots was de aanwezigheid van het team Israel Premier Tech. Even ter relativering: er reed 1 Israëlische renner mee: de 24-jarige Nadav Raisberg.

Dat de Vuelta a España als een nachtkaars is uitgegaan, is een gevaarlijk precedent. Een wielerwedstrijd speelt zich op de openbare weg af, maar vanaf nu is de politiek definitief de wielersport ingefietst. Net alsof de Verenigde Arabische Emiraten (UAE), Bahrein en Kazakstan (Astana) zulke fijne oorden zijn.

Ik heb tweemaal meegelopen met de rode lijn, dus het moge duidelijk zijn, dat ik de genocide, die Israël in Gaza pleegt verafschuw. Maar je stopt dit niet door een wielerwedstrijd plat te leggen. Net zo min als je dit zou doen om het milieu te redden door de wielerploegen van plasticfabrikant Ineos en fossiele energieteams Total Energies en Uno-X dwars te zitten.
Als een wielrenner de eindstreep niet haalt, dan krijgt deze coureur een DNF achter zijn of haar naam: Did Not Finish. Vandaag gold dat voor de Vuelta a España 2025: DNF.

Het gele teken

Ik werd vanmorgen wakker met een zeurend gevoel in mijn rechterkuit. Ik had prima geslapen, dus daar kon het niet aan liggen. Aan het schaatsen van 5 kilometer in IJshal De Vliet ook niet. Voor 5 kilometer schaatsen draai ik mijn hand niet om.

Wat de oorzaak ook was, ik bleef de hele ochtend mijn kuit voelen. Bij het fietsen van in totaal 31 kilometer bij het boodschappen doen bij "De Helianth", naar de volkstuin toe en een extra lus naar huis om de benen maar soepel te rijden, de lichte pijn verdween maar niet.
Toen ik om 1 uur wilde gaan lopen, kwam de regen met bakken uit de hemel.
Ik wachtte tot de regen minder werd en ging toen beginnen aan mijn geplande loop van zo'n 5 kilometer.

Op de fietspaden zag je overal geverfde gele pijlen staan.

Bij deze schoot "Het gele teken" van de stripserie van Blake en Mortimer van Edgar P. Jacobs door mijn hoofd. In mijn jeugdjaren was dit één van mijn favoriete series.

De pijlen wezen me niet de weg naar een spannend avontuur, maar ik volgde de route van de Leiden Ladies Run.

De enige keuzemomenten waren de punten, waar de 5 en de 10 kilometer uiteen liepen.

Een waterig zonnetje was doorgebroken en ik liep meteen door naar de finish, waar ik aan de eerste ronde ging beginnen. Logisch toch!

Na een kilometer lopen was de pijn in mijn kuit verdwenen en ik besloot, toen ik weer vlak bij huis was, de 5 kilometer te verlengen tot de dubbele afstand.

De temperatuur was voor het lopen prima, het zonnetje scheen en na de regen is de lucht schoner, kortom, voor lopen waren het ideale omstandigheden.

Wie mij ervan verdenkt, dat ik een mooiweerloper ben, vandaag kan ik dat niet tegenspreken....

Ik liep dus de tweede ronde, die weer net even anders was dan de eerste.

Bij het ingaan ervan kwam ik marathonmaat Walter Boon tegen, met wie ik een minuut of 5 bijpraatte. Nu zullen veel mensen denken: "Dat doe je bij een wedstrijd toch niet?"
Nou, dan ook!

Het lopen ging makkelijk, maar daar ik na het ontbijt niet meer gegeten had, begon mijn maag een beetje te knorren. Edoch, als je regelmatig 's ochtends op een nuchtere maag loopt, kun je hier wel tegen.

Na ruim 10 kilometer lopen douchte ik me. Met 65,5 kilo was ik 1,1 kilo lichter dan vanmorgen bij het opstaan. Nog lichter waren de klimmers in de Vuelta a España, die vandaag aan de laatste bergetappe begonnen waren. Na de lunch keek ik naar de laatste 50 kilometer.

Op de slotklim reed de Deen Jonas Vingegaard bij zijn naaste belager João Almeida vandaan en besliste hij de Ronde van Spanje in zijn voordeel.

Alleen stond deze dag niet in het teken van het geel, want de leiderstrui in Spanje is rood.

Het ochtendgloren van een nieuw schaatsseizoen

Toen ik gisterenavond rond een uur of 11 naar bed ging, regende het nog even flink hard.

Rond een uur of 6 ontwaakte ik. De slaap kwam niet weerom, dus om half 7 stapte ik uit bed, trok mijn sportkleding aan en een kwartier later liep ik naar de molen in de Stevenshof.

Het ochtendgloren beloofde nog mooier te gaan worden. Ik liep een halve ronde naar de Rijndijk.




Plotsklaps werd de zonsopgang schitterender.

Met zelfs een regenboog.



Via de molen liep ik weer naar huis, waar ik na ruim 5 kilometer op een lege maag me douchte en ging ontbijten. Ik trok mijn verfkleding aan en vertrok om kwart over 9 naar IJshal De Vliet, waar ik met Aad Kleijweg weer een rondje op de 250-meterbaan zou spuiten.
Na een half uur pauze om het water te laten bevriezen, trokken wij onze schaatsen aan en betraden we als inmiddels ervaren testrijders de ijsvloer voor de eerste rondjes van schaatsseizoen 2025-2026.
IJsmeester Wiemer Sjoerdsma zette ons op de foto.



En hij filmde de eerste rit op de 250-meterbaan.

We reden ruim een kwartier. Het aantal rondjes heb ik niet geteld, daar ik een transponder om had gedaan. Thuisgekomen zag ik, dat deze niet had gewerkt. We zaten in ieder geval ruim boven de 20, zodat we de eerste 5 kilometer van het seizoen 2025-2026 erop hadden zitten.
Voor Aad zat het spuiten erop. Hij had nog andere verplichtingen. Ik begon aan een tweede ronde. Na het eerste rechte stuk ging ik pauzeren. Inmiddels waren de kunstschaatsers gearriveerd, die ik na mijn lunchpauze van bovenaf fotografeerde.

Tijdens het spuiten werd ik zodoende begeleid met voor mij veelal onbekende muziek. Wel zong een zangeres "Bad Moon Rising" van "Creedence Clearwater Revival".

Om 3 uur had ik mijn rondje volbracht en begon mijn weekeinde. Ik fietste naar de volkstuin toe, waar ik met Ada citroenmelissethee dronk. Op weg er naar toe, had ik ook een buitje op deze wisselvallige dag te pakken.

Met 17 graden Celsius was het niet eens zoveel warmer als vanochtend.

Maar toen konden we volop genieten van het ochtendgloren....