Het weer was duidelijk veranderd de afgelopen 24 uur.
Desondanks heeft het op klomphoogte nog wel gevroren.
Vanmorgen fietste ik naar IJshal De Vliet, waar ik met de "Krasse knarren" op de 250-meterbaan onze training weer hervatten na 2 dagen geleden op de IJsbaan van Warmond met een groot deel van hen op natuurijs te hebben geschaatst.
Nu doet zich ook na een paar dagen natuurijs het vreemde verschijnsel voor, dat je ondanks ruim 6000 rondjes gereden te hebben op de 250-meterbaan, je de eerste rondjes toch moet wennen aan het ijs. Wierd Wagenmakers omschreef dit verschijnsel ooit zeer raak met de term "motorisch geheugen".
Mijn eerste rondjes gingen dan ook niet bepaald ideaal.
Maar gelukkig hielpen de ijsmeesters ons onbedoeld een handje met het wennen aan het ijs. Het mes van de "Mammoth" was beschadigd, zodat er wat ribbelranden in het ijs zaten. Zo was de overstap van natuurijs naar kunstijs wat natuurlijker.
In het begin van de piramide reed het peloton van 15 man wat voorzichtiger, maar gaandeweg de 25 kilometer werd de schroom van ons afgegooid. Vooral bij de 5 kilometer ging het erg hard bij de kopgroep van 5 man, die het peloton driemaal lapten. Waar wij veelal rondjes 37 reden, zagen we op het scherm rondjes 30 verschijnen met als snelste 29,9. Daarbij vergeleken was mijn snelste rondje als kopman van 35,9 schraal te noemen: 6 seconden verliezen in 250 meter....
Desondanks had ik lekker gereden met later nog wat andere 35-ers. De ribbeltjesrand was verdwenen. Deze hadden we er met de zijwaartse afzet goeddeels vanaf gereden. Het motorisch geheugen werkte weer goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten