IJsbanenloop

Vanmorgen konden we een bijzondere temperatuurkaart van Nederland aanschouwen.
Alleen KNMI-meetpunt Leeuwarden was kouder dan meetpunt Voorschoten.
Op klomphoogte vroor het nog een graad harder. Het was dan ook tamelijk fris, toen ik vanmorgen naar IJshal De Vliet fietste om met de "Krasse knarren" 25 kilometer in piramidevorm te schaatsen. 

Met een peloton van 15 man reden we wat rustiger dan afgelopen dinsdag. Zelf was ik daar mede debet aan, daar ik in het begin een pijntje had in mijn rechterknie. Vermoedelijk was dit een overbelastingspijntje van bijna 4 uur schaatsen gisteren. Naarmate de training vorderde, nam de pijn af. Mijn snelste ronde van 35,5 zat dan ook het slot, toen Mart Moraal in hetzelfde rondje een 31,7 op het scorebord liet verschijnen.
Na 127 rondjes van 250 meter kon ik aanschuiven aan de Stammtisch, waar we met de "Krasse knarren" nagenoten van de heerlijke training. Onder een wolkendek waar een paar spetters uit kwamen vallen, fietste ik naar huis. Daar trok ik mijn hardloopschoenen aan om een blokje van ruim 4 kilometer lopen. Over 3 maanden staat de Leiden Marathon op het programma. Mijn conditie is goed, maar ik moet toch langzamerhand ook mijn loopconditie gaan verbeteren.

Daarbij kwam ik langs de ijsbaan van de Stevenshof, waar ondanks de nachtvorst geen spoortje ijs te bespeuren was. Maar ja, met een temperatuur van 7,7 graden Celsius is dat ook niet voor de hand liggend.

Via de plek, waar de oorspronkelijke en veel grotere ijsbaan van de Rijndijk gelegen was, liep ik naar huis, waar ik na de douche 65,9 kilo woog. Van mijn knie had ik geen last meer.