Knotwilg

De wind komt nog steeds uit de hoek, waar iedere natuurijsschaatser deze graag hebben wil: oost tot noordoost.

Desondanks komt de temperatuur niet of nauwelijks onder het vriespunt. Maar 3 graden Celsius is niet echt warm te noemen. De gevoelstemperatuur kwam door deze combinatie wel onder het vriespunt.
In deze waterkou fietste ik naar IJshal De Vliet, waar ik voor de Schaatsschool les zou geven aan de beginnersgroep. Dit keer bestond deze uit 1 schaatser. Dat werd dus een privéles. 

Je kunt je volledig concentreren op de techniek van deze schaatser en met op maat gesneden oefeningen deze verbeteren. In een groep lukt zoiets niet. Ieder nadeel heb zijn voordeel en in dit geval zorgde het voor een flinker progressie in een uur tijd. 
Na de training ging ik nog een half uur rondjes rijden met Leo Joosten, met wie ik daarna aan de Stammtisch bijpraatte bij de koffie en thee.
Om 12 uur zag ik vlak bij huis een vermolmde knotwilg, die het loodje had gelegd.

Nu zijn wilgen taaie planten, dus ik ben benieuwd, wat er gaat gebeuren, als de gemeente Leiden de natuur zijn gang laat gaan en deze gevelde knotwilg laat liggen.

Toen mijn vrouw na de lunch naar de volkstuin ging, deed ik in huis diverse huishoudelijke klussen. Daarbij ontdekte ik, dat de vlinder in winterslaap nog steeds in één van de slaapkamers verbleef.

Het is nog geen weer voor een vlinder om naar buiten te fladderen. Dat voelde ik, toen ik naar de volkstuin fietsten om met Ada thee te drinken. De vlinder mag gewoon het voorjaar bij ons afwachten.

De vlinder nu naar buiten laten gaan betekent een gewisse dood.