WAKZ-loop of De rode lantaarn

Voordat ik op weg ging naar de WAKZ-loop belde ik even naar Jaap de Gorter. Hij heeft net als ik aan de Frederik Muller Akademie gestudeerd, alleen zat hij op de afdeling Boekhandel en Uitgeverij. Nu was een van de eerste uitgeverijen in de Lage Landen de drukkerij van Christoffel Plantijn in Antwerpen.

Jaap wilde deze schoolplaat van Johan Herman Isings wel hebben, dus met de opgerolde plaat fietste ik naar mijn trainingsmaat toe. Samen reden we naar het LUMC, waar we ons inschreven voor de WAKZ-loop. Jaap zou de 10 km lopen, ik de 5.
Het was mijn eerste loop na de Halve marathon van Katwijk. Door een achillespeesblessure had ik 3 weken niet gelopen. Afgelopen vrijdag had ik voorzichtig een km gedribbeld, dus ik was zeer benieuwd, hoe het zou gaan.
Nou, dat viel reuze mee. Ik zal niet zeggen, dat ik pijnvrij heb gelopen, want dat was niet het geval.

Maar in de tijd, dat masochisme de Top-10 van de bestsellers bij de boeken domineert, vond ik mijn eigen weg in dit genre.
Als het nodig is, zoals bij de Elfstedentocht of bij een marathon, ben ik in staat om diep te gaan en de pijn te verbijten, maar als die druk er niet is, luister ik in het algemeen zeer goed naar mijn lichaam.

De eerste ronde van 5 km ging best wel goed. Af en toe voelde ik mijn achillespees wel, maar pijn is iets heel anders. We liepen in een lang lint over het Bio Science Park, het terrein dat ik zo goed ken van de wintertriatlon en de winterbiatlon van de IJVL.
Krasse Knar Bas Koster stond met een vlag het verkeer te regelen op een rotonde, zodat we veilig naar het LUMC konden lopen.

Na de fanfare gepasseerd te hebben, volgde een stukje tropentraining. De warmte valt op je in de krochten van het Academische Ziekenhuis. Via de hoofdingang van het LUMC liepen we op de finish af. Ik had nog steeds geen pijn aan mijn achillespees.

Ik besloot dus maar door te lopen. Een stuk of 8 verkeersregelaars poogden mij over te halen om linksaf over de finish te gaan, maar als ik iets in mijn kop heb, heb ik het nu eenmaal niet in mijn kont.
In 26.06 passeerde ik de lijn van de 5 km. Tot de 7 km ging alles goed. Ik liep bijna 2 km op kop van een groepje, dat ging versnellen. De achillespees gaf echter duidelijk aan, dat dit niet zo'n geslaagd idee was.
Ik liet de groep maar gaan en temporiseerde een beetje. Op souplesse liep ik de laatste 3 km met af en toe een lichte pijn in de achillespees. Diverse groepjes haalden mij in, terwijl ik, zoals gebruikelijk, een vlak schema liep.
Voor de tweede keer passeerde ik Bas Koster, de fanfare en het LUMC, de grootste sauna van Leiden.

Bij de finish zag ik Jaap de Gorter staan, die in 48.44 de 33e plaats gehaald had bij de 10 km. Zelf kwam ik in een nettotijd van 52.06 over de finish. De eerste en de tweede ronde waren allebei in 26 minuten gegaan. Het was boven verwachting gegaan.
Daar dacht de speaker iets anders over, want hij kon startnummer 634 niet vinden in de startlijst van de 10 km.
Dat bleek ook uit de uitslag van de 5 km. Ik had de rode lantaarn overtuigend gewonnen.
58 Aad Pleij 28 Leiderdorp 36:50 36:44
59 Matéo Eikenaar 07 Sassenheim 38:11 37:24
60 Mario Frissen 90 Zoeterwoude 43:36 42:48
61 Rachel Lewine 59 Oegstgeest 48:53 48:21
62 Bert Breed 55 Leiden 52:13 52.06

Alle deelnemers kregen een mooie sporttas van Star Balm, die volgens mij duurder is dan het inschrijfgeld voor de Willem-Alexander Ziekenhuisloop.
Ondanks dat ik in vergelijking met vorig jaar bijna 7 minuten langer over de 10 km had gedaan, kon ik toch tevreden terugkijken op de WAKZ-loop.