"Jullie zijn stoorzenders!"

Gisterenmiddag was de uitvoering van de "Misa Criolla" van Ariel Ramirez, waar we onder leiding van Wim de Ru vanaf januari op geoefend hadden met de Leidse Koorprojecten.

Om 5 uur moesten Ada en ik ons melden bij de Marekerk. We hadden ons aangemeld als vrijwilliger. Voordat we om half 6 zouden beginnen met de generale repetitie met "Opus Cuatro" zouden de vrijwilligers instructie krijgen wie waar zou staan. Mijn vrouw en ik zouden voor de uitvoering de luisteraars hun plek wijzen. Ik ben altijd al een wijsneus geweest....
Om half 6 was het Argentijnse kwartet er nog niet. Ze kwamen uit Parijs en hadden enige vertraging. Wim begon alvast met inzingen en toen ze er nog niet waren, gingen we alvast de liederen uit "Navidad Nuestra" doorzingen.

Ik begon een beetje op hete kolen te zitten, want we hadden een strak programma. Ik had voor 6 personen bij Lunchroom "Logica" gereserveerd om kwart over 6. Uiterlijk half 7 zou de generale repetitie afgelopen zijn. Zou, want om 6 uur kwamen de Zuid-Amerikanen aan. In Nederland zouden we zeggen op hun elfendertigst, maar in het Spaans zeg je dan "Mañana, mañana".

Om kwart over 6 begonnen we eindelijk met de "Misa Criolla" en dat was geen onverdeeld succes. Met Latijns temperament was het tempo een stuk hoger dan we gewend waren en daarbij waren de ritmes net even anders, hetgeen resulteerde in diverse gemiste inzetten. Veel liederen moesten dus over. Het is, dat we staand zongen, want de kolen op het zitvlak werden steeds heter.
De inzetten waren qua aantal dan misschien wat minder, qua intensiteit waren ze dat beslist niet. Vol overgave zongen Herman de Geus en ik met name de hoge inzetten, waar niet iedere bas bij kon.
Een alt, die voor ons stond, draaide zich om en zei: "Jullie zijn stoorzenders!"

Nu is dat niet de eerste keer, dat ik deze zin gehoord heb. In HAVO 4 op Pedagogische Academie "De la Salle" was een leerkracht, die exact dezelfde woorden bezigde, terwijl ze keek naar de hoek, waar ik zat. Nu kon ik dat in een klas vol kleurrijke personen wel enigszins voorstellen, maar dat ze in mijn richting keek vond ik toch een tikkeltje overdreven. U gelooft toch niet, dat ze mij bedoeld kon hebben?
Dat bleek wel uit het antwoord van de alt op de vraag, wat ze bedoelde. Ze raakte in de war, omdat we af en toe flink tegen elkaar in zongen. Maar ja, zo had de componist het ook bedoeld!
Intussen werden de kolen steeds heter, maar ik vermoedde het eten, dat we besteld hadden steeds kouder. Net voordat we het laatste lied van "Navidad Nuestra", dat we al geoefend hadden, door zouden zingen, wandelden Ada en ik om 7 uur naar de Stille Rijn. Daar zaten mijn zus Annie en een vriendin van haar en mijn neef Robert met Jane in "Logica". Zij hadden het warme eten al op en hadden onze citroenrisotto met vis keurig afgedekt, zodat het gelukkig niet al te zeer was afgekoeld.
Gelukkig was het witbiertje dat wel, net als de 3 bolletjes ijs.

Van Robert en Jane kreeg ik sokken met "The yellow submarine", die uitstekend pasten bij de zwarte kleding met een geel accent. Ik trok ze onmiddellijk aan.

Na een eenvoudige doch voedzame maaltijd, die trouwens uitstekend smaakte, wandelden we met zijn zessen terug naar de Marekerk.

Daar stond al een behoorlijk lange rij voor de toegangsdeur. Ada en ik konden meteen aan de slag met het wijzen, waar de vrije plekken waren. De kerk was helemaal vol. Dat maak je heden ten dage niet vaak meer mee.
Om kwart over 8 kwam "Opus Cuatro" op. Zij zongen eerst 6 nummers op virtuoze wijze, waarna wij met dit kwartet solisten een drietal nummers uit "Navidad Nuestra" zongen.

En waar de generale repetitie helemaal de mist in ging, daar klonk het nu als een klok.

In de pauze sprak ik met mijn familieleden en wat bekenden, waaronder vrij uitgebreid met Rob Pijpers, die net als vorig jaar de opnames maakte van de uitvoering.

Na een klein half uur begon "Opus Cuatro" met een drietal liederen, waarna we gezamenlijk de "Misa Criolla" uitvoerden.

En waar 's middags de samenwerking niet lekker liep, daar liep alles nu op gesmeerd.

Zodoende steeg je boven jezelf uit en ontstond er een euforie. De vonk sloeg over naar het publiek. De sfeer was na afloop dan ook opperbest.
Daar vermoedelijk pas volgend jaar een nieuw project wordt opgestart door dit koor, zal ik op zijn vroegst pas over een jaar weer op kunnen treden als stoorzender....