Intervaltraining

Het viel op, dat een aantal "Krasse knarren", die er eigenlijk iedere donderdagmorgen zijn, vanmorgen niet aanwezig waren in de Leidse IJshal. Ik mag natuurlijk niets suggereren, maar gelet op de datum krijg ik een donkerbruin vermoeden.

Onder de afwezigen was Wierd Wagenmakers, een vaste waarde. Hij opent en sluit de piramide door de eerste en de laatste 5 rondjes voor zijn rekening te nemen.
Een andere schaatser moest de honneurs waarnemen. Dat was het begin van een intervaltraining. De eerste serie ging met 28 kilometer per uur. Ik kon het bijhouden, maar eigenlijk was het net boven mijn macht. De tweede serie ging niet zo heel veel langzamer.

Ik had me een klein beetje geforceerd. Als coördinator kon ik het een beetje sturen. Ik zorgde ervoor, dat de rest van de series rustiger begonnen. Het tempo van het peloton van toch nog ruim 20 schaatsers liep uiteen van 23 tot 29 kilometer per uur. Het leek wel een intervaltraining.

Door het forceren had ik bij de langere series meestal ergens een dipje. Mijn sterkste punt is, dat ik een tempo heel lang vast kan houden. Vandaag dus niet. Zelfs bij de 25 rondjes, die ik op kop reed, was er tussen de 15e en de 20e ronden verval. Van 25 kilometer per uur zakte het in naar 23 om alsnog met 25 te eindigen. En dit was nog het vlakst gereden deel van de intervaltraining.

Het is goed om af en toe nieuwe trainingsprikkels in te bouwen in het trainingsschema. Vandaag kregen we ze op een presenteerblaadje aangereikt.

Wie denkt, dat de training er na de piramide van 125 rondjes opzat, vergist zich deerlijk. In de kantine van de Leidse IJshal kregen de lachspieren nog een pittige intervaltraining te verwerken. Henk Distelvelt was in blakende vorm. En dat liet hij merken ook.
Toen een van de andere "Krasse knarren" vertelde, dat hij zelf een tafel gemaakt had en daar vol trots een foto van liet zien, antwoordde Henk snedig: "Is dit bij jou thuis of in de kringloopwinkel?"