Beterschap

Het meest bizarre nieuws, dat de Tweede Kamer vandaag bezig hield, was dat Gökmen T. de aanslagpleger in Utrecht, op 1 maart is vrijgelaten.

Hij zat vast voor een verkrachting, maar hij had nog het een en ander op zijn kerfstok. In gewoon Nederlands: een rasechte draaideurcrimineel, waar een steekje aan los zit. Hij kwam op vrije voeten omdat hij beterschap beloofd had. Dat kan alleen in Nederland!
Het leidde in de Tweede Kamer tot een heftig debat, maar hier gaat het er nog tam aan toe als je het vergelijkt met onze buren aan gene zijde van de Noordzee.

Zodoende gaat het verkiezingsdebat vanavond natuurlijk gewoon door.

Vandaag was er in de Leidse IJshal sprake van een heel andere vorm van beterschap. Bij de "Krasse knarren" reden vandaag twee schaatsers mee, die het afgelopen seizoen behoorlijk in de lappenmand hadden gezeten. Gezondheid is een groot goed. Dat besef je maar al te goed, als je geconfronteerd wordt door trainingsmaten, die een half of zelfs bijna een heel seizoen door ziekte moesten missen. Gelukkig konden ze zich op de valreep weer aansluiten bij de "Krasse knarren". Het spreekt voor zich, dat hun snelheid wat lager lag dan die van het peloton. Maar dat lag die van  mij ook na de Bert Grotenhuis Bokaal van afgelopen vrijdag.

Je kunt niet 200 kilometer schaatsen en dan 4 dagen later weer voluit rijden. Dat deed ik dan ook niet. Een flink deel van de piramide reed ik gewoon mee met degenen, die ik het afgelopen seizoen van harte beterschap had toegewenst.