zondag 28 augustus 2016

Frans Lanting


Temidden van alle drukte vonden we uiteindelijk toch nog een gaatje om naar de tentoonstelling "Dialogues with nature" van natuurfotograaf Frans Lanting te gaan.

Deze is tot 18 september te zien in het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam. Laat deze kans niet aan u voorbij gaan!

We hadden vandaag afgesproken met Ike. Daar het onduidelijk was, waar de buien zouden vallen, raadpleegden we buienradar. Na de vrij korte onweersbui werd het om half 10 droog. Ada en ik pakten de fiets en reden langs de Vogelplas. Daar moest ik constateren, dat de temperaturen van de afgelopen week niet echt bevorderlijk waren voor de ijsaangroei.

Via Stompwijk, Nootdorp, Pijnacker en Oude Leede reden we met de vrij pittige wind vooral tegen naar Rotterdam toe, waar Ike ons keurig door de stad loodste naar het Fotomuseum.

Na eerst wat gegeten en gedronken te hebben, begaven we ons naar de fantastische tentoonstelling. Wat is de natuur toch mooi!

Ik kan alle superlatieven erbij halen, maar een paar foto's van de paar honderd zeggen meer dan honderden pagina's.

De tentoonstelling laat zien, wat de natuur wezenlijk is: robuust en kwetsbaar tegelijkertijd.

Na de overzichtstentoonstelling van Frans Lanting bekeken te hebben, wandelden we naar de "Fenix Food Factory" aan de Rijnhaven. Hier dronken we op een terras aan het water thee en een paar biertjes uit de hier eveneens gevestigde "Kaapse brouwers".
Nu wil het toeval, dat een tafel verderop een jonge vrouw zat, die vol trots haar zilveren Olympische medaille aan een paar bekenden liet zien. Maria Verschoor had op de Olympische Spelen in Rio met het dameshockeyelftal de finale gespeeld.

Als toevallige toehoorder had ik zodoende wat flarden opgevangen van het reilen en zeilen tijdens de Spelen. Als sportliefhebber is het altijd leuk om te horen, hoe sporters het toewerken naar een topprestatie beleven.
Daar het in de wind en uit de zon toch wel fris werd, gingen we in de "Fenix Food Factory" eten. We aten een Thaise curry. Daar word je wel warm van, in ieder geval je keel.
Daar we niet zo'n zin hadden om in het donker de 40 kilometer naar Leiden te fietsen, namen we de trein naar Leiden. Bij het station van Rotterdam namen we afscheid van onze oudste dochter.

Geen opmerkingen: