Probleem voor het kabinet Rutte II hierbij is, dat de goed nieuws show volledig werd overschaduwd door de toestroom van vluchtelingen. Dit leidde tot pittige debatten in de Tweede Kamer. En niet alleen daar. Ook in de rest van het land ging het er soms heftig aan toe.
Maar niet alleen daar. Ik denk dat in veel Nederlanders net als bij mij dezelfde tweestrijd woedt tussen hart en hoofd. Wie heeft er geen koude rillingen gekregen bij deze foto van de verdronken Aylan?
Daar staat tegenover, dat het aantal asielzoekers in augustus al fors was met 7000 in 1 maand tijd.
Ik vermoed, dat september daar wel eens fors overheen kan gaan. Gaan we deze twee maanden over een jaar extrapoleren, dan komen we in de buurt van het inwonertal van Leiden erbij.
Van dit probleem hebben ze in het schatrijke Saoedi-Arabië en de Golfstaten, waaronder Qatar, gastland van het wereldkampioenschap voetbal in 2022, geen last.
Grootgebracht met het verhaal van de Barmhartige Samaritaan zegt je gevoel, dat je meer zou kunnen doen, is het niet als individu dan toch zeker als samenleving.
Maar het verstand zegt, dat de instroom in de aantallen van de laatste maanden op de langere termijn niet houdbaar is. Wat dat aangaat is het hetzelfde als met duursport. Je kunt eventjes boven je macht werken, maar als dat te lang doet, dan krijg je een forse inzinking.
Het miljard euro, dat de opvang gaat kosten, is nog het minste probleem. Iets anders wordt het met de inburgering, de taalcursussen, de werkgelegenheid en de huisvesting.
Wat dat laatste aangaat viel mijn mond van verbazing open, toen minister Blok van volkshuisvesting verklaarde, dat leegstaande gebouwen als kantoren en dergelijke omgebouwd konden worden voor de opvang van vluchtelingen. Het onderbrengen in sociale huurwoningen vond de minister minder geslaagd, omdat mensen soms al 7 jaar op de wachtlijst stonden.
Toen brak mijn klomp. Waarom zijn in al die jaren zo weinig sociale huurwoningen gebouwd, dat de wachtlijsten voor de Nederlanders op moesten lopen tot 7 jaar? En waarom kunnen kantoren nu ineens wel omgebouwd worden door deze druk van buitenaf?
Het is dezelfde verbazing, die mij overviel toen de banken, die met ons spaargeld jarenlang casino gespeeld hadden, op instorten stonden. Terwijl in de publieke dienstverlening al meer dan een kwart eeuw bezuiniging op efficiencyronde volgde, was er ineens wel 100 miljard euro voor de heren bankiers. Wie het snapt, mag het zeggen.
Vanmorgen ging ik om half 10 een rondje van 10 kilometer hardlopen. Een mooie gelegenheid om na te denken over mijn eigen verscheurdheid in het vluchtelingendebat.
In het Engels was ik net als de vluchtelingen "on the run".
Het werd mij bij het rondje door de Stevenshof en het Morskwartier helder, dat niet iedere vluchteling een vluchteling is, net zo min als binnenkort iedere Zwarte Piet een Zwarte Piet zal zijn.
Wie door een tiental landen kan reizen om pas in Nederland asiel aan te vragen, is eerder een immigrant dan een vluchteling.
Ik ben eerlijk gezegd blij, dat ik niet voor die keuze gesteld ben om geboren te zijn in een land met veel armoede en ellende, om dan uiteindelijk have en goed achter te moeten laten op zoek naar een beter leven. Maar Nederland is niet in staat om alle ellende van de wereld op te kunnen lossen. Aan het absorptievermogen van de samenleving zit een grens.
Waar die grens ligt? Ik zou het niet weten. Ik denk, dat die bij iedereen anders ligt. Ik ga in ieder geval anderen niet de maat nemen. Daar ben ik zelf veel te verscheurd voor.
Een wijze uitspraak, die ik eens gelezen heb, is er eentje die tot mildheid stemt: "Oordeel niet over anderen voordat je in hun schoenen gestaan hebt!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten