60 jaar alweer. Toen ik jong was, vond ik het vreselijk oud.
En nu ben ik het zelf. Indertijd kon ik niet bedenken, wat ik op deze leeftijd allemaal nog zou doen: marathons lopen, 200 kilometer schaatsen op een dag en met een fiets met bepakking vrij steile heuvels nog kunnen beklimmen.
De tent was nog nat van de dauw, toen we om 7 uur opstonden. Het begon net te drogen, toen we bij het ontbijt een donkere wolk naderbij zagen komen.
"Die drijft wel over!", zeiden we tegen elkaar. Niet dus. Een prima leermoment voor 60-plussers.
In korte tijd was de tent weer nat. Dat doen we voortaan anders!
Daar het daarna weer droog werd, hingen we de buitentent over een heg, terwijl wij verder ontbeten.
De beheerster van de camping, toepasselijk Sarah geheten, kwam met een oplader aan. In haar fototoestel lukte het niet, maar de aansluiting paste wel op ons fototoestel.
We konden dus de tijd nemen om alles op te ruimen. En om informatie in te winnen bij onze Londense buren, die een mooie Ortlieb-boventas hadden, waar de tentstokken in pasten. Daar gaan we thuis naar kijken!
We wandelden naar de naast de camping gelegen Farm Shop, waar we coffee and hot chocolat bestelden. De eerste muziek, die ik als zestiger hoorde, was "Breathe in the air" van Pink Floyd.
Het kan slechter! Of zoals ze in Engeland zeggen: "It could be worse!"
Om 10 uur reden we met een redelijk opgeladen fototoestel van camping "Leadstone" af.
We fietsten naar Dawlish. Dit stuk kende ik al van gisteren. Bij het uitrijden van dit toeristische stadje begon het klimmen en dalen over smalle holle wegen en door heggetjes omzoomde weggetjes naar Luton. Het ging beter dan gedacht. Zelfs de hellingen met 2 pijlen kwamen we fietsend op.
Onderweg kwamen we een bord tegen met "Weak bridge". Dan voel je je toch unheimisch op een fiets met bepakking....
Voor Kingsteignton volgde op deze bewolkte dag met prima temperaturen om te fietsen een flinke klim en een dito afdaling, waarna het redelijk vlak was tot Newton Abbott.
Na even door het centrum geparadeerd te hebben, aten we op een dijkje in een park brood met camembert en scones met pasta, alvorens we weer gingen klimmen naar Denbury. Na het zoveelste leuke plaatsje gepasseerd te zijn, kwamen we weer op een smal weggetje, dat tussen de heggen door slingerde, heuvel op en heuvel af. Dat deden wij dan ook maar.
Vlak voor het steilste klimmetje van de dag liep mijn ketting eraf. Dat werd dus lopen naar boven nadat we de ketting er weer opgelegd hadden.
Over een grindpad daalden we af naar Ashburton. Hier vonden we in Trailadventure eindelijk fietskaarten van Cornwall.
Over de golvende B-weg pedaleerden we naar Buckfastleigh. We kwamen langs "Furzeleigh Mill", waar we in 2008 bij onze wandelvakantie in Dartmoor een vijftal nachten geslapen hadden. We reserveerden een tafel voor vanavond voordat we op zoek gingen naar een camping.
Via een ruime bocht reden we naar Churchill Farm, waar we in de luwte van een tweetal hagen onze tent opzetten alvorens het zweet van 43 kilometer fietsen van het lijf te spoelen onder de douche.
We betaalden £ 12,- voor 1 nacht en via het public footpath daalden we 50 meter naar het centrum van Buckfastleigh, waar we in een natuurvoedingswinkel inkopen deden voor morgen.
We maakten nog een klein rondje door dit leuke stadje alvorens we weer terug klommen naar de camping, waar we het voedsel in het fietstas aan de fiets hingen. We daalden aan de andere kant van de heuvel af en wandelden in 20 minuten naar "Furzeleigh Mill", een feest van herkenning.
Aan tafel 21 aten we garnalencocktail en broccolisoep vooraf. De eigenaresse kwam ook langs en zei: "I did recognize you."
Zou het iets te maken hebben met mijn karakteristieke kop?
Het hoofdgerecht was lamsvlees met Yorkshire pudding en zeebaars met tagliatelli, het toetje perziktaart of blackcurrent cheesecake.
£ 55,- lichter liepen we over de beekbedding naar het public footpath terug. We wandelden nog even naar de kerkruïne naast de camping. Op het kerkhof liggen nog gestorvenen uit 2014 begraven.
Het was inmiddels begonnen met regenen. Dat zou de hele nacht aanhouden. In de tent las Ada verder in "Een vlucht regenwulpen" van Maarten 't Hart. Hoe toepasselijk.
Zelf begon ik in "Erik" van Godfried Bomans.
Zestigers lezen immers oudere literatuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten