We bekeken het weer op de televisie. In Noord-Engeland en Schotland veel regen en in het noorden van Schotland zelfs kans op vorst aan de grond vannacht. In het zuiden was het veel beter met weinig kans op regen en meer kans op zon.
Na ons eigen breakfast braken we op. We reden de fietsen uit Room 101 en verlieten "Wetherspoon Hotel" door de voordeur, die open stond omdat er geschilderd werd.
We fietsten de winkelstraat in om fruit te kopen. Met 2 appels en 2 bananen gingen we om half 9 op pad.
Langs de kerk vlak achter het hotel pikten we de fietsroute weer op. Zo reden we over een smal paadje Camborne uit. Via Barripper en Cornhell Green tuften we via Gwinear naar Hayle toe.
De zeearm, waaraan dit leuke kuststadje gelegen is, lag bijna helemaal droog, waardoor een kilometerslang Waddengebied zich landinwaarts uitstrekte.
We fietsten rustig door dit plaatsje en na een flinke klim bij St. Erth reden we redelijk vlak naar Marazion, waar we afdaalden naar de kust.
Hier vandaan kon je naar St. Michael's Mount wandelen over een laag dijkje van grote keien. We stalden de fietsen bij een parkeerplaats en wandelden over het strand naar "the causeway" toe.
Het was een minuut of 10 wandelen naar dit eiland, dat bij eb geen eiland is.
Naar de klok kijkend hadden we een half uur om op de evenknie van Mont Saint-Michel rond te kijken. Dat deden we dan ook.
Voor een bezoek aan het kasteel op de top van St. Michaels Mount hadden we geen tijd, maar er waren genoeg leuke plekjes te vinden aan de onderzijde van dit rotseiland.
De legende is hetzelfde als bij Mont Saint-Michel. De aartsengel Michaël verscheen en droeg de mensen op er een kerk te bouwen.
Deze kerk zou een groot aantal pelgrims trekken en in onze tijd een hoop toeristen.
Beide droogvallende eilanden gewijd aan Sint-Michaël heb ik nu bezocht, net als Skellig Michael voor de Ierse kust.
Daar kun je echter niet naar toe lopen, maar ben je aangewezen op een vissersboot vanaf the Ring of Kerry.
Volgens een Ier,die we gesproken hebben, was er ook een Fries Waddeneiland, dat een verbinding had met deze Michaëls eilanden. Ik opperde Schiermonnikoog, maar hij zei, dat het een andere was. Ik zei toen: "Skylge". De Friese naam voor Terschelling lijkt inderdaad erg veel op Skellig.
Na een serie foto's en een mislukte selfie werd het tijd om terug te lopen.
De bezoekers kwamen nog steeds in groten getale op het eiland afgewandeld.
Je kon zien, dat het zeewater inmiddels de stenen van the causeway had bereikt. Toen wij de overzijde hadden bereikt, beklommen we een kleine rots en konden zien, dat de laagste plekken van de dijk al onder water stonden.
We begaven ons naar een koffietent vlak achter de wandelpromenade. Naast de gebruikelijke dranken hadden we carrot-lemoncake. De Engelse keuken mag dan geen goede naam hebben, maar taart bakken kunnen ze!
We haalden onze fietsen op en zagen, dat er bootjes heen en weer vaarden tussen het vasteland en St. Michael's Mount. Er had zich een lange rij gevormd op het strand. Een viertal wandelaars liep met water tot boven de knieën naar het eiland te waden.
We reden over de wandelpromenade naar Penzance. We kwamen uit bij het station, zodat we dit even konden bekijken voor aanstaande donderdag. Bij het tegenover gelegen Tourist Information kregen we een printje van de fietstocht door London van Paddington naar Liverpool Street.
We fietsten over het coastal path van Penzance naar vissersplaats Newlyn en naar het schitterende Mousehole met zijn smalle straatjes, die steil omhoog liepen.
Auto's konden hier elkaar onmogelijk passeren. Onderling moesten de chauffeurs uitmaken, wie omhoog of omlaag ging in zijn achteruit.
Wij moesten steil omhoog. Vooruit. Dat werd met de fiets een meter of 500 de heuvel op duwen. Maar het uitzicht, dat je hier had, was Wunderbar!
Over smalle zigzagwegen klommen we naar Castellack om door een dicht bos slingerend steil omlaag te rijden naar Lamorna. We klommen naar de B 3315 en langs een paar stonecircles met menhirs vervolgden we the Cornish Way naar St. Buryan, waar we om 2 uur op camping "Tower Park" de tent op konden zetten voor £ 32,- voor 2 nachten.
We lunchten bij de tent in het zonnetje voordat we in St. Buryan boodschappen gingen doen.
De kerk was open, dus we namen een kijkje in deze eeuwenoude Normandische kerk met zijn robuuste granieten toren.
Naast houtsnijwerk en gebrandschilderde ramen waren vooral de geborduurde knielkussens opvallend.
We fietsten terug naar de camping met het fantastische uitzicht op de omringende vrij kale heuvels. Het heeft hier in dit door de wind getekende landschap toch wel iets weg van de sfeer van de Waddeneilanden.
De totaalstand van vandaag was op 46 kilometer uitgekomen op onze meest westelijke camping. We aten rijst met courgette en paprika en een yoghurttoetje. Na het eten gingen we lopen achter de camping. Via een oud hek kwamen we op het ene onbewerkte akker na het andere.
Zo daalden we heel langzaam af tot we bij een vervallen boerderij kwamen, waar in de enorme stal slechts 1 koe rondliep. De boerderij was dus bewoond. We liepen derhalve om de schuur heen en klommen over een hek naar de lange oprijlaan. Zo kwamen we aan de weg naar de camping toe.
Dachten we. De weg was veel drukker. We liepen aan de uiterste rechterkant, zodat we het tegemoetkomende verkeer aan konden zien komen. Na een kleine kilometer konden we eindelijk de drukke weg verlaten.
Een zijweg gaf aan: St. Buryan 1,5 miles. Over een rustige slingerweg kwamen we na ruim een uur wandelen terug op camping "Tower Park". Een juist gekozen naam, want de 500 meter verderop gelegen kerktoren is een markant herkenningspunt in de wijde omtrek. Dat hebben we met de avondwandeling wel ervaren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten