Tussen de weilanden was in de wat dieper gelegen boerensloten nog steeds een vliesje ijs zichtbaar op de luwe plekken, ondanks dat het in het zonnetje lenteachtig aanvoelde.
Met de Tom Tom in de aanslag vertrokken we naar Mokum, waar we om 2 uur aanwezig moesten zijn in Westgaarde, waar de moeder van onze vriend Bas gecremeerd zou worden. Onderweg en bij Westgaarde haalden we herinneringen op aan een nu voorgoed afgesloten tijd.
Zelf kwam ik een kleine halve eeuw geleden voor het eerst over de vloer in huize Warnink. Met mijn klasgenoot op "Porta Vitae" voetbalde ik bij DIOS. Daarnaast deelden we dezelfde liefde voor popmuziek, zodat we op de kamer van Bas vaak naar nieuwe lp's luisterden. De voorkeur in het begin van de jaren '70 was hardrock, niet iets, waar iedere ouder dol op is.
Meer iets, waar ouders dol van werden. Maar gaandeweg werd het huis aan de Zichtweg een tweede huis voor me. Altijd was ik welkom. Ook toen we zelf muziek gingen maken. Eerst met jongerenkoor "Oktopus", waarvoor we Nederlandstalige teksten schreven, en later met folkgroep "Schelvispekel".
Ook al speelden wij akoestisch, om te zeggen dat alle nummers meteen goed gingen is ietwat overdreven gesteld. Daarnaast kan een wasbord redelijk indringend klinken.
Ook een bombarde kan heel luid en indringend klinken.
Maar nooit hoorden we een klacht erover van deze gastvrije, gemoedelijke, gezellige en veel te jong weduwe geworden vrouw, die gezegend was met mildheid en Amsterdamse humor. Op deze verschrikkeldag hebben we definitief afscheid van haar genomen. Ons resteren de vele goede (jeugd)herinneringen aan mevrouw Warnink.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten