De sloten in de Stevenshof lagen allemaal dicht, toen ik vanochtend naar de Leidse IJshal fietste. Ik was vroeger dan normaal en om half 9 trok ik mijn witte Salomons aan. Niet om een wit voetje te halen, maar wel om met wat meer vertrouwen pootje over te doen.
Het ging steeds beter, maar ik bleef twijfelen, of mijn langlaufschoenen niet te schuin gingen in de bocht. René Strelzyn, die een paar rondjes achter me reed om er naar te kijken, kon me geruststellen: "Je hebt nog ruimte genoeg over."
Ik ga niet beweren, dat ik zonder twijfel aan de piramide met de "Krasse knarren" begon, maar een flink deel van mijn twijfel was weggenomen. Met heel wat meer zekerheid dan vorige week begon ik aan de staart van het peloton van 12 man en 1 vrouw.
Marja van Vliet mag trots zijn op zichzelf. Vorige week heeft ze op het Runn-meer in Zweden voor het eerst van haar leven een toertocht over 200 kilometer volbracht. Door het gemak, waarmee ze op Flevonice 83 kilometer schaatste, achtte ik de kans groot, dat ze de Alternatieve Elfstedentocht zou volbrengen.
Dat gemak had ik nog niet, maar ik kon wel alle 125 rondjes meerijden met het peloton. De afgelopen maand leek het er op, dat dat steeds verder uit beeld raakte. Angst is een slechte raadgever. Rationeel kun je dat wel weg willen redeneren, maar zo werkt het niet altijd. Op een of andere manier zet zich dat in je lichaam vast, waardoor ik af en toe zenuwachtig en gespannen schaatste.
Maar ik wilde niet de kant op, die ik met skeeleren ooit op ben gegaan. Een van de allereerste keren, dat ik skeelerde, stond ik buiten op mijn jongste dochter te wachten. Ik lette even niet op en gleed onderuit en kwam met mijn heup op een betonnen rand terecht. Ik het toen wel doorgeskeelerd met mijn dochter, omdat ik wist, dat je met een bloeduitstorting de zwelling kunt verminderen door te blijven bewegen. Maar na deze onfortuinlijke tocht heb ik jarenlang niet meer geskeelerd, tot Jaap de Gorter me meenam naar het NK Skeeleren in Leiderdorp.
Afgelopen donderdag ging het al wat beter en vandaag ging het ineens een stuk beter. Ik moest wel heel mindful over iedere slag in de bochten nadenken, maar ik kon de slagen wel maken! Het is een behoorlijke stap op weg naar het opnieuw automatiseren van het pootje over.
Maar ondertussen ik ben allang blij met de terugkeer in het peloton. Ik maakte er geen punt van, dat ik telkenmale op een rondje gezet werd. Ik kon op dat moment gewoon niet harder en had geen zin om boven mijn macht te gaan rijden. Ik had echter niet verwacht, dat het nu al een stuk beter ging.
Er is absoluut nog geen sprake van "De terugkeer van de koning", want er valt nog heel wat te verbeteren aan mijn bochtentechniek. Ik moest wat dat aangaat de afgelopen tijd weer op nul beginnen. Maar dat hebben meer sporters. Met doorzettingsvermogen kun je echter een heel eind komen. Ook Jorien ter Mors kan er over meepraten. En als er één schaatsster is met een goede bochtentechniek....
Op 11 december zullen we het weten. Dan is de zevende editie van de 1000 rondjes van Leiden. Ik heb nog even de tijd voor de terugkeer op mijn oude niveau.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten