Het bleken parelmoerwolken te zijn. De term had ik wel eens gehoord, maar ik kon me er geen voorstelling van maken. Nu wel. Enigszins dan.
's Avonds was ik in de Leidse IJshal. Ik was wel in de wolken met mijn nieuwe kluunschaatsen, maar dat kon nog niet gezegd worden van het schaatsen zelf.
Het was de eerste keer, dat ik met de Salomons op een drukke baan reed. Voorzichtigheidshalve begon ik achteraan in het peloton en daar bleef ik op deze eerste dinsdagavond sinds oktober de rest van de avond hangen.
Voor mij is dit een ongewone positie, maar na 3 valpartijen in korte tijd rij ik nog steeds wat verkrampt rond. Het rechte eind is geen enkel probleem. Dat is de bocht en dan met name het linkerbeen in de bocht.
Het zit tussen de oren. Rationeel weet ik, dat het kwam, doordat ik met de oude Rossignols met de schoen op het ijs kwam en daardoor weggleed en onderuit ging, maar hiermee is ook mijn zelfvertrouwen onderuit gehaald. En vertrouwen komt te voet en gaat te paard.
Net zoals veel winnaars van Olympische medailles moeite hebben om weer op hun oude niveau te komen, heb ik dat als winnaar van de 1000 rondjes van Leiden evenzeer.
Ineens heeft de onzekerheid je te pakken en is "het gevoel" weg. Net als een voetbalteam, dat keer op keer verliest, zit je te wachten op een ommekeer, die juist dan uitblijft. De beste manier om uit de negatieve spiraal te komen is een overwinning te boeken en liefst een paar achter elkaar.
Bij het schaatsen zit je te wachten op het moment, dat het technisch weer loopt. Gisteren kreeg ik na een half uur aan de staart van het peloton het idee, dat het weer de goede kant op ging. Tot ik in een bocht over een oneffenheid gleed op mijn linkerbeen en met enige moeite mijn evenwicht weer wist te hervinden.
Een paar maanden geleden had ik daar mijn schouders over opgehaald. Maar nu even niet. Daarna reed ik onwillekeurig toch weer te voorzichtig. Nee, met het schaatsenrijden ben ik nog niet in de wolken.
Laat staan in de parelmoerwolken....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten