Nadat ik mijn nieuwe kluunschaatsen aangetrokken had, reed ik met de Twee van Breda ook wat rondjes, waarbij mijn oog viel op de snelheidsmeter aan het eind van het achterste rechte eind.
"Dan kun je de "Krasse knarren" beter in toom houden", zei Henk optimistisch.
"Ik denk, dat het eerder omgekeerd werkt", antwoordde ik: "Die snelheid gaat eerder als een bodemsnelheid werken."
Bij het inrijden begon voor mij de schaatsles al. Een meisje, dat op het vrijdaguur van de IJVL, wilde graag beter pootje over leren. Daartoe was ik uiteraard bereid. Hangend aan mijn linkerarm deed zij de overstap, terwijl ze naar binnen hing. Zij sleepte mij zo de bocht door.
Samen met Piet van Schie had ik een groep van 10 van de in totaal 110 kinderen, waarbij we via de olifantenoren de zijwaartse afzet centraal plaatsten in de schaatsles. We leerden de kinderen om terug te sturen en dan naar de zijkant weg te duwen.
Gaandeweg ontwikkelden de kinderen een behoorlijke snelheid. Op de binnenbaan moet je dan constant afremmen. We gingen met de groep naar de buitenbaan, waar de kinderen op het rechte eind konden zien, hoe snel ze echt schaatsten. De langzaamste ging 11 kilometer per uur, de snelste 23 kilometer.
Met het oog op de Mini-Elfstedentocht van morgen, toevalligerwijze op de dag, dat de Tocht der Tochten van 26 februari 1986 integraal wordt uitgezonden door de NOS, deden we wat oefeningen, die met natuurijs te maken hadden: rijden met de handen op de rug, diep zittend onder bruggen door glijden op 2 benen, springen over riet en strootjes op het ijs, een haakse bocht maken bij een wak en als het mis gegaan was iemand met een stok uit het wak trekken.
Aan het eind van de les kregen alle kinderen een schaatsvaardigheidsbewijs, waarna ik bij het uitrijden op de buitenbaan een tweetal kinderen nog wat extra tips gaf. Daarbij hadden ze gelukkig meer oog voor hun eigen techniek dan voor de snelheidsmeter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten