Dit jaar liep het anders, doordat ik voor de vrijdagmiddag 4 personen moest vervangen. Daar het me na een reeks telefoontjes nog niet gelukt was, verzon ik een list. Ik verving mezelf in de morgen, schoof de medewerker in Valkenburg door naar Hoornes/Rijnsoever en nam zelf de dienst in Valkenburg over. Vandaar kon ik met de fiets op tijd zijn om om half 6 weer in de IJshal te zijn voor mijn voorlaatste training voor de IJVL.
Zodoende kon ik voor het eerst aanwezig zijn bij dit leuke evenement voor kinderen, nota bene op de dag, dat de NOS de hele dag de uitzending van de Elfstedentocht van 26 februari 1986 opnieuw uitzond.
Naast Evert van Benthem, die zijn winst uit 1985 prolongeerde, won Tineke Dijkshoorn de Tocht der Tochten bij de vrouwen. Toch kreeg zij minder publiciteit dan toertochtschaatser Willem-Alexander van Buren.
Maar ja, er rijdt niet ieder jaar een heuse kroonprins mee. Dat was bij de Mini-Elfstedentocht ook niet het geval, ook al traden de kinderen wel in de voetsporen van de koning. In zijn studentenjaren trainde Willem-Alexander met enige regelmaat aan de Vondellaan.
En dat deed de jeugd vandaag ook behoorlijk massaal. In totaal waren er 150 kinderen op de Mini-Elfstedentocht afgekomen. Daarbij moesten ze met de klok mee schaatsen, klûnen, slalommen, onder bruggen door schaatsen en zelfs door een berg sneeuw ploegen.
Om kwart over 8 was ik in de IJshal, waar ik hielp met het sjouwen met banken en kussens en het spannen van rood-witte linten om de te volgen route eenduidig te maken. Samen met Tijmen Snel reed ik een paar proefrondjes, voordat we om 10 over 9 met 114 kinderen achter ons aan met Henk van Heuzen een loze ronde reden.
Nadat Ruud Vermeulen de meute had weggeschoten, schoten een aantal kinderen er als een haas vandoor. Het tempo tussen de koplopers en de rode lantaarn was pittig te noemen, maar toch bouwden de snelsten geen enorme voorsprong op, doordat tot 10 keer toe ineens werd geroepen: "Stempelen!". Dan begaf iedereen zich naar de stempelpost vlak bij de start en finish. De een moest nog maar een klein stukje, de ander moest nog een bijna volledige ronde afleggen. Een duidelijk voorbeeld van de wet van de remmende voorsprong.
Met Piet van Schie stond ik bij de sneeuwhoop. Sommige kinderen kwamen hier vanaf daveren alsof het de Elfstedentocht zelf betrof, andere kinderen waren juist uiterst voorzichtig.
Tot deze categorie behoorde een jongen, die steevast als laatste op weg ging naar de volgende stempel. Bij de laatste ronde, de medailleronde, reed ik de halve baan met hem mee. Ik vroeg, hoe oud hij was.
"Vijf", kreeg ik als antwoord.
Deze kleuter komt er wel. De medaille liet hij vol trots aan zijn vader en moeder zien.
Na een ereronde met alle jeugdige schaatshelden met rode konen, ruimden we met de vrijwilligers de hindernissen en obsakels vrij lot weg, waarna we het vakantieschaatsen afsloten met warme chocolademelk met slagroom.
Ik vond het een geweldig evenement. Volgend jaar probeer ik dezelfde ruil toe te passen, zodat ik wederom aanwezig kan zijn bij de Mini-Elfstedentocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten