Wachten

Vorige week donderdag had ik onverwachts een dagje LUMC. Het werd afgesloten met de mededeling, dat ik door moest gaan met de lisinopril, die tot dan toe nog geen duidelijke werkzaamheid had vertoond. Ik zou deze week terug moeten komen bij de behandelend internist. Ik zou thuis een schriftelijke afspraak toegestuurd krijgen.
Dinsdagavond had ik nog steeds geen afspraak ontvangen, toen Jos Drabbels langskwam. Daar hij in het LUMC werkt, is hij goed op de hoogte van het reilen en zeilen aldaar. Hij wist me te vertellen, dat het met het maken van afspraken nog wel eens mis wil gaan.

Daar ik geen zin had om vergeefs te blijven wachten, waagde ik gisteren een telefonische poging. Er stond nog geen afspraak, maar de medewerkster zou de internist benaderen. Het zou, omdat het deze week nog moest, een telefonische afspraak worden.
Om de handen vrij te hebben om terstond naar het ziekenhuis te kunnen, dat ik mezelf uitgeroosterd op mijn werk. Ik zou vandaag en eventueel morgen thuis werken. Om alles zo goed mogelijk te kunnen plannen, belde ik vanmorgen meteen naar het LUMC. Er stond nog geen afspraak, maar ik zou teruggebeld worden.

Omdat het afsprakenbureau tot 12 uur bereikbaar was en ik de hele ochtend gewerkt had met de telefoon binnen handbereik, had ik om 5 voor 12 geen zin meer om te wachten. Ik belde en kreeg te horen, dat ik morgen voor 10 uur teruggebeld zou worden.

"Wordt het dan morgen?", luidde mijn vraag, maar de medisch secretaresse meldde me, dat het zo goed als zeker volgende week wordt. Het leek het "Pizzalied" wel: "Effe wachten, nog effe wachten!"

En dat, terwijl pizza voor iemand met een veel te hoge bloeddruk ten strengste verboden is. Een Pizza Hawaii van 350 gram bevat maar liefst 4,4 gram zout!

Na mijn werk afgemaakt te hebben, lunchte ik in het zonnetje in de tuin. Het leek wel zomer! Om 2 uur belde ik naar dokter Vernhout. Ik kon bij mijn trainingsmaat Jante terecht om de bloeddruk op te meten. Het was nog steeds 190 om 110. Gelukkig geen hoge piek meer, maar ook nog geen daling.
Deze huisarts deed wat ik niet kan: rechtstreeks bellen met de internist. Na enig overleg kwam er uit, dat ik morgen kan gaan beginnen met de plaspillen. Mijn Elfstedenmaten zullen er wel wat grappen en grollen over weten te maken.

Na nog een paar adviezen gekregen te hebben van Jante, fietste ik naar de apotheek en na de pillen thuisgebracht te hebben, reed ik door naar de volkstuin, waar ik de planten in de kas water gaf.
Op de terugweg kwam ik Martin Langbroek tegen. Met deze "Krasse knar" kletste ik even bij. Thuis gekomen regelde ik nog wat voor morgen op mijn werk en trok ik mijn sportkleding aan. Na de macaroni met gemengde groente pakte ik de fiets en reed naar het Stadhuisplein.
Daar was net als vorige week een droogtraining in het kader van de redding van kunstijs in Leiden. Voor het bouwen van de opvolger van de de Leidse IJshal waren om 7 uur schaatsclubs uit Katwijk, Rijnsburg en Teylingen aan de beurt.

Onder leiding van Jan Pieter Tensen, drievoudig winnaar van de 1000 rondjes van Leiden, voerden een stuk of 30 kinderen een serie oefeningen in rap tempo uit. Ik deed ook mee, maar op doktersadvies wel met tempo doeloe.



Het was een heerlijke avond om te sporten. Zo vaak kun je in maart 's avonds niet met korte mouwen rondlopen. Wie weet, hoe lang we daar weer op moeten wachten?