Pakezel

Ik was vandaag een soort van pakezel. Dat begon al om kwart voor 6, toen ik mijn fiets uit de schuur pakte en met mijn rugzak met schaatsspullen en wat  proviand naar Leiden Centraal fietste, alwaar ik de trein van kwart over 6 naar Rotterdam Centraal nam. In het schemerduister fietste ik op een OV-fiets naar mijn kleinzoon toe. Ik mocht vanmorgen op Faas passen.

In mijn jeugdjaren vond ik "De glimlach van een kind" van Willy Alberti een vreselijk oubollig nummer, maar nu ik zelf opa ben geworden geef ik ruiterlijk toe, dat ik me heb vergist.  De tekst klopt gewoon!
Ada kwam na de ochtendspits. Met Faas wandelden we naar het winkelcentrum in de buurt op deze mooie maar vrij frisse herfstdag. Na met zijn drieën gegeten te hebben, pakte ik de trein naar de Sleutelstad, waar ik in de Leidse IJshal 2 uur achter elkaar schaatsles mocht geven. Het eerste uur was voor de buitenschoolse sport, het tweede uur voor de IJVL. Daar beide groepen dubbel zo groot zijn vergeleken met vorig jaar, is het wel flink aanpoten. Maar die glimmende kinderogen als ze het naar hun zin hebben is onbetaalbaar.
Om half 7 fietste ik weer naar Leiden Centraal, waar vandaan ik met mijn vrouw naar Nieuw-Vennep trainde. Daar wandelden we naar de openbare bibliotheek, alwaar een tentoonstelling met schilderijen van onze vriend Joep Kapiteijn werd geopend.

Het was de eerste keer, dat we de vriendengroep en de familie De Beer weer zagen sinds de crematie van Tim de Beer.Het was beregezellig, maar eenieder van ons voelde hetzelfde gemis.

Nu hoort bij de opening van een tentoonstelling natuurlijk een toepasselijk geschenk. En ja, wat doet een schilder zonder ezel?

Ik dacht wat lichter naar huis te gaan, maar we gingen met 2 tassen met spullen uit de boedel van Tim naar huis toe. Dat is het lot van een pakezel....