De rattenvanger

Het was vannacht toch iets kouder geworden dan voorspeld. Op klomphoogte kwam het in onze omgeving nipt tot lichte vorst.

Na het ontbijt fietste ik naar "De Helianth", waar ik alvast de grote bulk van de boodschappen deed. Donderdagmorgen is een stuk rustiger dan vrijdag of zaterdag.
Thuisgekomen deed ik wat thuiswerk, waarna ik mijn sportkleding aantrok en van huis uit mijn inmiddels vaste rondje van 10 kilometer ging lopen. Alleen moest ik deze wel verlengen.
Toen ik gisteren op de terugweg van mijn schoonouders was, heb ik de lengte van de weg opgemeten. De kilometer, die ingeschat had, bleek in werkelijkheid 900 meter te zijn. Meten is weten.

Het was heerlijk weer om te lopen. Een graad of 10, niet al te veel wind en zonnig. Desondanks was het lekker rustig. Ik kwam weinig fietsers tegen onderweg. Op het rustige weggetje niet één, maar tot mijn stomme verbazing zag ik een andere hardloper.
"Heb je dit stille weggetje ook ontdekt?", vroeg ik.
"Ik loop hier al jaren", kreeg ik als antwoord.

Ik verlengde mijn route door verder te lopen over een onverhard pad. Het extra stuk zal 400 tot 500 meter lang zijn. Doordat ik dit verlengde parcours 3 keer een en weer liep, was de route voor vandaag tussen de 11 en 12 kilometer lang.

Bij de laatste omloop sprak ik een rattenvanger. Er lagen 3 dode muskusratten op de grond. Grote joekels. Ik praatte een minuut of 10 op gepaste afstand met hem.

Eén paar muskusratten kan in een jaar tijd 30 tot 40 nakomelingen voortbrengen. Daar ze vooral dijken en walkanten ondermijnen, is het in ons onder de zeespiegel gelegen land geen optie om deze exotische dieren hun gang te laten gaan.

De rattenvanger deed dus nuttig werk in de weilanden in onze omgeving. Een vaste looproute vlak bij huis en toch elke keer anders.