De Wildeman en de Lellebel

"De Wildeman en de Lellebel" klinkt als een sprookje.

Er was eens een drukke zaterdag. Een man moest er vroeg uit, daar hij om 9 uur bij IJshal De Vliet moest zijn voor de herhalingscursus voor BHV-ers.

Voor die tijd moest hij ook nog langs "De Helianth" om de wekelijkse broodbestelling op te halen.

Na de overvloedige regenval van gisterenavond beleefden ze een vrij frisse start van de dag.

Met een achttal medewerkers van IJshal De Vliet haalden ze alle lichtelijk weggezonken kennis over levensreddende handelingen weer naar boven. Ook konden ze de AEDs gebruiken bij de reanimatieoefeningen.

Na de verbandmiddelen op hun praktische mogelijkheden te hebben bekeken, lunchten ze in de cursusruimte onder de trap. Daarna fietste hij naar huis, waar hij het brood deels in het vriesvak deed. Hij miste dus het brandje blussen bij de IJshal, maar dat deel haalt hij wel weer in!

Met zijn vrouw, die de hele ochtend op de volkstuin actief was geweest, fietste hij naar Leiden Centraal, waar ze de trein naar Santpoort-Noord namen. Vandaar namen ze de benenwagen naar "De Wildeman", waar we een feest hadden ter gelegenheid van de 60e verjaardag van een vriendin.
Met wat vrienden hadden ze een prima plek gevonden in een erker, zoals je die ook tegenkomt in Engelse pubs. Het bier van de tap, dat hij puur voor de naam nam, was het hem onbekende "Lellebel" van Brouwerij "De Eeuwige Jeugd".

Het was een fris en fruitig biertje, dat op deze warme septemberdag met toch weer 25 graden Celsius op de thermometer prima smaakte.

Buiten gezellig kletsen en enkele lachsalvo's werd de frisse 60-plusser uiteraard toegezongen.

Om 6 uur zat de borrel er weer op en treinden zij terug naar de Sleutelstad, waar het om 10 uur nog bijna 23 graden was. Menig julidag kon daar dit jaar niet aan tippen.

Ze waren weer wat wijzer geworden. "De Wildeman" en "Lellebel" vormden een uitstekend koppel. En ze leefden nog lang en gelukkig.