Onweer in het Amsterdamse bos

Vandaag stond een rit naar het Amsterdamse bos op het programma. Vooraf hadden we ingeschat, dat het zo'n 100 kilometer fietsen zou gaan worden vandaag. We hadden om 11 uur afgesproken met onze oudste en jongste dochter, dus om een uur of 8 zouden we op de fiets moeten zitten voor de picknick.

Bepakt en bezakt vertrokken we om kwart over 8 naar de Leidse binnenstad vanwaar we via Leiderdorp en Oud Ade naar Rijpwetering reden, waar we het Joop Zoetemelkpad naar Oude Wetering namen. Helaas werd het pontje naar Rijnsaterswoude pas om 10 uur weer in de vaart genomen, zodat we via de Ringvaartdijk naar Leimuiden moesten fietsen.
Langs de Drecht trapten we naar Bilderdam, waar we het jaagpad opreden. Bij de sluizen was het jaagpad afgesloten, dus via de sluizen staken we de Amstel over en reden over een brede weg naar Vrouwenakker toe.

Na een vrij frisse start met een grondmist boven de weilanden in de buurt van Oud Ade scheen de zon nu en was het een stuk warmer geworden. Via De Kwakel vervolgden we de weg naar Amstelveen, vanwaar we na 48 kilometer bij de Nieuwe Kalfjesweg het Amsterdamse bos in reden, waar we klokslag 11 uur we op de afgesproken plaats arriveerden.

Nu wil het toeval, dat het eerste appje, dat we uit Fuentes ontvingen een foto was met 2 pasgeboren kalfjes. Een tweeling nog wel.

Onze dochters en onze kleinzoon vonden we al snel. We wandelden met de fietsen in de hand naar de waterspeelplaats. Onderweg was slechts één plas water te vinden. Ik wist al, hoe laat het was. Binnen mum van tijd liep er een peuter in de plas te stampen!

Na deze "warming up" was hij klaar voor het echte werk: in het zonnetje lekker plonsen in het ondiepe water van het grote pierenbad, waar diverse peuters en kleuters zich onder het toeziend oog van ouders of verzorgers uitstekend vermaakten.

Na een half uur hadden we onze waterrat eindelijk op het droge. We zouden gaan picknicken. We begonnen met een zelfgebakken cake met aardbeien. In de verte hoorden we het rommelen. Toen we net begonnen waren aan het stokbrood met brie en salade, begon het te spetteren. We gingen onder de bomen zitten, waar we het nog een tijdje droog hielden, maar terwijl het flink onweerde gingen de hemelsluizen echt open.

Volgens buienradar zaten we aan de rand van een flinke regenbui, maar naar mijn bescheiden mening zaten we er midden in! Het kreeg de proporties van een wolkbreuk. We gingen onder het afdak van het toiletgebouw staan. We waren niet de enigen, die op dit briljante idee gekomen waren. Met een man of 20 stonden we aan 2 zijden van het gebouw onder het afdak. Anderhalve meter afstand houden was hier onmogelijk.
Nadat de bui overgetrokken was wandelden we met Faas achterop de fiets naar de auto van zijn moeder toe. De enorme plassen waren te verleidelijk. Het parkeerterrein stond half onder water.

Alleen op de neerslagkaart was hier niets van terug te vinden. Bij Schiphol, hemelsbreed een kilometer of 6 verder, was echter geen druppel gevallen, dus de paar centimeter, die in een uur gevallen is, zie je in de statistieken niet terug.
Op de terugweg via Ouderkerk aan den Amstel zagen we, dat het wegdek bij Uithoorn nog kurkdroog was. Daar was dus ook niets gevallen!

Via Vrouwenakker reden we verder naar de Rechthuissluizen, waar we neerstreken op het terras van "(H)eerlijk". Ada nam een cappuccino en een brownie, ik een schepijs.
Via Papenveer reden we over het Kerkenpad tussen de Langeraarse Plassen naar Langeraar. Op die plassen heb ik in februari 2012 nog geschaatst.

Bij Woubrugge namen we het pontje naar Roelofarendsveen, vanwaar we naar Hoogmade reden. Via Leiderdorp en Roomburg reden we naar huis toe, waar we om 6 uur aankwamen na ruim 100 kilometer fietsen. Het was een prima training voor de fietsvakantie van de komende zomervakantie.