Een hogedrukgebied ligt met zijn kern ten noordoosten gepositioneerd in Scandinavië. Sneeuw en kou vinden we vooral aan de oostflank van dit systeem terug. Tegelijkertijd is het aan de westflank van het hogedrukgebied een komen en gaan van oceaanstoringen, maar deze worden door het hoog allemaal op afstand gehouden en lopen zich letterlijk stuk op het hogedrukgebied. In de meteorologie is hier een speciale naam voor: een zogenaamd frontenkerkhof!
Vandaag en gisteren hadden we te maken met dit fenomeen. Het resultaat: zeer langdurige regen. Vanaf de Atlantische Oceaan was het een komen van depressies. Normaal is het een komen en gaan, maar doordat het hogedrukgebied op niet al te grote afstand in de weg ligt, lozen de depressies hun lading goeddeels boven onze hoofden.
Vandaag kreeg ik volop te maken met dit fenomeen. Voor mijn werk moest ik naar Hoofddorp voor de Kenniscirkel Collectievorming. Vanmorgen viel het nog wel mee. In een miezerregen vertrok ik om 8 uur op de fiets naar Oegstgeest, waar het droog werd, om langs de A44 naar Nieuw-Vennep te rijden. Ter hoogte van de Sikkensfabrieken bleek de tunnel onder de drukke weg eindelijk klaar te zijn. Bij dit kruispunt moest je altijd heel lang wachten als fietser. Dat is nu gelukkig verleden tijd.
Bij het binnenrijden van mijn geboorteplaats begon het te regenen: had ik mijn regenbroek toch niet voor niets aangetrokken!
Om half 10 begonnen we aan het ochtendprogramma met de routecollecties, waarbij een collega van Groene Venen vertelde over haar ervaringen. Zeer leerzaam hoe je in deze tijden van bezuinigingen en kleinere collecties je klanten toch regelmatig nieuwe titels voor kunt toveren door wekelijks een klein deel van de collectie te laten rouleren.
Een collega van Bibliotheek Oostland deelde ons in haar ervaringen met MediaEurope, een Vlaamse concurrent van de NBD. Vooral op het gebied van snelle levering van actuele titels is de NBD een stuk trager! Het bekende gegeven: een monopoliepositie maakt gemakzuchtig.
Na de pauze discussieerden we in kleine groepen over een aantal stellingen rond actualiteit en diepgang van titels. Wie denkt, dat wij wel even het ei van Columbus zouden vinden, moet ik teleurstellen.
Om half 1 zat de Kenniscirkel er op en hoefde ik mij niet af te vragen, of ik mijn regenbroek aan moest trekken: het regende flink. Met de wind tegen fietste ik naar Nieuw-Vennep, waar ik bij mijn broer Leo en mijn schoonzus op bezoek ging. Terwijl ik daar brood at, kwam de regen met bakken uit de hemel.
Toen ik weer op Leiden aan fietste, regende het de hele weg gestadig door. Als ultieme vorm van zelfkastijding fietste ik de Hoofdweg helemaal af, zodat ik langs de Kagerplassen reed in deze horrorwinter.
Want hoewel ik nooit in deze charlatan heb geloofd, die dit soort berichten uit zijn dikke duim heeft gezogen en daar nog zeer veel aandacht in de media voor kreeg ook, is deze winter voor schaatsers tot nu toe een regelrechte horrorwinter.
Want er verschijnen wel wat hoopvolle weerkaarten, maar dat zijn toch slechts enkele oplossingen van tientallen computersimulaties.
Na in totaal 56 km te hebben gefietst was ik weer thuis. Het weer was totaal verschillend in vergelijking met een jaar terug, toen ik door de sneeuw mocht ploegen.
De regen kwam nog steeds naar beneden bij thuiskomst, maar in de verte zag ik de zon de flats in Den Haag in het zonlicht zetten. Noem het het zuiderlucht.
En dat is heel wat anders dan het noorderlicht....
Bron foto: weersite van Jan Visser.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten