Ik was vanmiddag iets vroeger dan gewoonlijk bij de Leidse IJshal, dus ik had de tijd om bij het uit de kast halen van de pilonnen te kijken, wat er verder nog in de IJVL-kast zat.
Naast de plastic stok, die ik vorige week gebruikt had, vond ik een drietal nieuwe bezemstelen. Deze stokken kon ik wel gebruiken bij de les. Samen met een plastic tas vol aan elkaar geknoopte fietsbanden opende dit voor mij heel andere perspectieven voor de schaatsles.
"Je mag deze martelwerktuigen ook gebruiken", zei ik tegen Hans Post, die de middengroep voor zijn rekening zou nemen.
Hans koos voor de stokken, zodat de beginnersgroep van start kon gaan met de elastieken. Na een paar oefeningen met de zijwaartse afzet werd de groep in tweeën gedeeld. De eerste kreeg de fietsband om de middel heen en mocht de tweede een rondje trekken. Na het rondje werd er gewisseld.
Daar de groep een oneven aantal had, kwam Nick bij mij terecht. Ik heb zo'n vaag vermoeden, dat het voor hem een zwaardere klus was om mij op sleeptouw te nemen dan voor mij om hem een rondje te slepen.
Daarna ging ik het een stukje zwaarder maken. De kinderen werden op grootte in 3 groepjes van 3 ingedeeld. Om beurten mochten de kinderen de andere twee van hun groepje een rondje lang trekken.
"Wat is dit zwaar", verzuchtte één van de kinderen. Dat klopte. Dat was ook mijn bedoeling. Maar zo moet je het niet brengen.
Ik zei dus: "Maar je hebt nu 2 rondjes om uit te rusten!"
Zo had hij het nog niet bekeken.
Hans en ik wisselden van marteltuig. Walter Boon en ik namen ieder 2 stokken, die we met de punt op de boarding legden en lieten de kinderen er onder door schaatsen. Telkens zochten we een andere plek langs de boarding op, zodat de kinderen soms een haakse bocht moesten maken om diep zittend onder de bezemstelen door te rijden.
De laatste oefening was om met iemand, die ongeveer even snel was als duo een rondje aan de stok te rijden. Het ene rondje reed de een aan de binnenkant, het volgende rondje de andere en zo wisselden we door tot alle kinderen 4 rondjes gereden hadden.
Inmiddels was het tijd voor tikkertje. We begonnen met het klassieke tikkertje. Wie getikt werd, was hem. Gezien de grootte van de groep, ruim 30 kinderen, begonnen we met 2 tikkers. Het was net het verhaal van de wonderbaarlijke visvermenigvuldiging: op een gegeven moment reden er 5 tikkers op de binnenbaan rond!
Als afsluiting van deze les, waarbij aardig wat rode konen te zien waren, deden we twee series tweelingtikkertje, tot de dweiler ons sommeerde om de binnenbaan te verlaten, zodat hij met de Zamboni het ijs kon gaan verzorgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten