Vanwege een soms wat gevoelige achillespees koos ik er voor om in de Stevenshof te blijven. Als het nodig zou zijn, wilde ik een zo kort mogelijke weg naar huis kunnen kiezen.
Zo gezegd, zo gedaan. Ik liep van huis uit en in plaats van het gebruikelijke rondje Stevenshof nam ik nu een alternatieve route. Onze woonwijk heeft aardig wat "groene vingers". Deze lopen vanuit het park in het centrum van de Stevenshof met wat kleine onderbrekingen alle kanten van de wijk op.
Zo slingerde ik in een stervorm door deze buitenwijk heen: de ster van de Stevenshof.
Het leuke van zo'n zwerftocht is, dat je in straten komt, die je anders altijd overslaat. De mens is een gewoontedier en als je eenmaal ergens je weg gevonden hebt, dan ben je geneigd om deze route telkens te kiezen. Vooral straten met hekjes om fietsers te weren laat je eigenlijk altijd links liggen.
Uiteraard nam ik op deze loop van 8 kilometer de straat IJsbaan mee. Deze ligt op de plek, waar vroeger, toen de Stevenshof nog gewoon een polder met weilanden was, de ijsbaan lag. Hier vandaan liep ik naar de huidige ijsbaan aan de Rijndijk, een kleine kilometer verderop. Hier ligt een stukje doodlopende weg, waar vroeger de spoorwegovergang was.
Dit stukje liep ik voor de aardigheid uit. Er ligt een platgelopen paadje achter de ijsbaan en de tennisbaan. Normaal gesproken had ik dit smalle paadje door het hoge gras uitgeprobeerd, maar zo'n ongelijk pad langs de spoordijk leek me nu niet zo'n goed plan vanwege mijn achillespees. Daarmee ging het eigenlijk verrassend goed.
In het begin voelde ik de linkerachillespees een beetje, na een paar kilometer werd het wat gevoeliger, maar gaandeweg de loop verdween het lichte pijntje steeds meer. Zo zie je maar: bewegen kan soms juist een prima middel zijn om van een lichte blessure af te komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten