"Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken!"

Ooit heb ik smakelijk gelachen om het verhaal van een schaatser van de IJVL, die zijn schaatsen na een wedstrijd in "Thialf" in Heerenveen had laten liggen. Hij kon de volgende dag wederom naar Fryslân afreizen om zijn schaatsen op te halen.

Welnu, vanmorgen was het mijn beurt. Rond half 9 fietste ik vanuit de Stevenshof naar de Vondellaan. Vlak voor mijn neus ging de fietsbrug over de Rijn open. Daar ik de keuze had om minutenlang in de kille regen stil te staan of om een stukje extra te fietsen, koos ik ervoor om via de Haagsche Schouwbrug te rijden.
Om mijn handschoenen droog te houden fietste ik met blote handen in het waterkoude weer. Bij aankomst in de Leidse IJshal waren mijn vingers verkleumd.

Ik trok mijn Rossignol-langlaufschoenen aan en wilde mijn ijzers eronder klikken, maar deze zaten niet in mijn rugzak. Die moesten nog thuis liggen. Ik had ze zondagmorgen geslepen en daarna de schaatsen van mijn vrouw. Mijn ijzers had ik, niet zo mindful, weggelegd met het idee: "Straks stop ik ze in mijn rugzak."
Berouw komt echter na de zonde. Ik wandelde naar de winkel van Ooms Sport, waar ik hoopte om een paar kluunschaatsen te kunnen huren, maar dat bleek niet het geval. Ook klapschaatsen waren niet te huur. Vaste schaatsen wel, maar daar ik sinds eind 1998 niet meer op vaste ijzers gereden had, leek me het niet zo'n geslaagd plan om dat in het peloton uit te testen. Er restte mij niets anders dan in de kille regen weer op huis aan te fietsen.

Op de Stevenshofdreef stond het verkeer muurvast. Voor de tweede keer in de spits was de Haagsche Schouwbrug opengegaan voor een vrachtschip. Een ideaal tijdstip om files te veroorzaken. Is dit beleid om aan te tonen, dat Rijksweg 11 West noodzakelijk is? Want uit eigen ervaring weet ik, dat dit beslist niet de eerste keer is, dat deze brug midden in de spits geopend wordt.

Doordat ik de langlaufschoenen, die redelijk waterdicht zijn, had aangehouden, kon ik na terugkeer in de Leidse IJshal meteen het ijs op stappen, waar 15 "Krasse knarren" al bezig waren met het blok van 20 rondjes. Ik reed op een halve baan ongeveer hetzelfde tempo, waarna ik het blok van 5 kilometer voor mijn rekening nam. Met enige adrenaline in mijn lijf, omdat ik schaatsen veel leuker vind dan fietsen in waterkoud weer met flinke regen, gingen deze 25 rondjes in een redelijk rap tempo.
De rest van de piramide heb ik lekker gereden, al waren de pauzes dit keer niet echt aan mij besteed. Telkens moest ik uitleggen, waarom ik al zo vlot vertrokken was, waarop steevast opmerkingen geplaatst werden als: "Je wordt ook een dagje ouder", "Het is de leeftijd" en natuurlijk de onvermijdelijke "Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken!"

Toen ik tegen René Strelzyn zei: "Dit gebeurt me geen tweede keer!", kreeg ik als antwoord: "Zeg nooit nooit!"
Ik mag hopen van niet, want ik gebruik mijn benen liever op het gladde ijs dan op het kletsnatte asfalt.