Een achtbaan van gevoelens

Gisteren was qua emoties de meest extreme dag van 2018. Het beste en het slechtste van dit jaar kwamen samen.

Rond kwart voor 10 kregen we het bericht, dat onze vriend Tim de Beer na een kort ziekbed was overleden. Een paar uur later kwam Faas voor het eerst bij ons thuis en mochten wij een middag en een deel van de avond op hem passen.
Waar het overlijden van Tim het absolute dieptepunt van 2018 was, was de geboorte van Faas het absolute hoogtepunt. Ik zat dus een achtbaan van gevoelens.
Daarbij werkte Faas als balsem voor de ziel. Een klein kind is toch een teken, dat de dood niet het laatste woord heeft.

De tijd, dat je met de verzorging bezig bent, ben je immers niet aan het piekeren over het verlies van een dierbare vriend. Voor dit onverwacht snelle definitieve afscheid schieten alle woorden tekort.
De vreugde in de ogen van een baby, die nog geen woorden heeft, roepen tegelijkertijd gevoelens van vertedering op. Ik wist niet, dat vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar kunnen liggen.

De komende tijd zal deze achtbaan van gevoelens nog wel door mij heen razen.....