"De bejaardenberg wordt steeds groter!"

Het was vanmorgen, toen ik naar de Vondellaan fietste om in de Leidse IJshal te gaan schaatsen met de "Krasse knarren", warmer dan gisteren, maar het voelde waterkoud aan.

Gisterenochtend had het ruim 3 graden gevroren en op klomphoogte kwam het zelfs tot matige vorst.

Het resultaat mocht er wezen. De weilanden waren wit van de rijp en op de luwe plekken in de boerensloten lag een dun vliesje natuurijs. In dit veel te warme jaar tekent zich toch een kleine kouperiode af.

Kennelijk had dit wat meer "Krasse knarren" naar de Leidse IJshal gelokt, want we begonnen om 9 uur met een peloton van 20 man, terwijl er nog een vijftal losse schaatsers op de buitenbaan rondreed.

Dit ontlokte aan een van de aanwezigen de uitroep: "De bejaardenberg wordt steeds groter!"

Maar de bejaarden reden nog best. De eerste serie van 5 rondjes ging met een vaartje van een kilometer of 25 per uur, de daaropvolgende 10 rondjes gingen nog ruim een kilometer harder.
Zelf was ik wel wat beter dan dinsdag, ondanks dat traplopen nog niet echt lekker ging. Ik werd net niet op een rondje gereden.
Dat gebeurde de volgende langere series wel, want ik spaarde me een klein beetje voor de 5 kilometer op kop. Het begon er weer een beetje op te lijken. Ik kon een mooie vlakke serie neerzetten van 24 per uur, maar de laatste 3 rondjes waren wel op het tandvlees. Ik ben weer op de weg terug.

De daarop volgende langere series liet ik een beetje lopen. Diep gaan komt later in het seizoen wel weer. Eerst moet het lichaam weer goed herstellen. De kortere series kon ik weer voluit meedoen. Ik voel me derhalve senang bij de bejaardenberg.

In de kantine van de IJshal sloten we de training bij de koffie, thee en warme chocolademelk met de nodige lachsalvo's af.