40 jaar Leidenaar

Het is vandaag 40 jaar geleden, dat ik verhuisd ben naar Leiden. Een verhuizing, die niet bijster veel voorstelde. Ik kon een kamer in onderhuur krijgen van een verpleegster, die naar haar Duitse vlam in Heidelberg vertrok. Het kon dus zijn, dat zij terug zou keren, als het spaak zou lopen.

Daar ik op een gemeubileerde kamer met een tijdelijk contract kwam, hoefde ik in eerste instantie alleen wat kleding mee te nemen. Dat kon ik prima vervoeren op mijn opoefiets op de wijze, waarop ik een jaar eerder met de fiets van Den Helder naar Esbjerg was gereden voor het behoud van de Waddenzee.
De fietstocht vanuit Nieuw-Vennep naar Leiden was dus niet eens zo veel anders dan die, welke ik dagelijks maakte sinds ik op 1 september 1979 mijn vervangende dienstplicht bij de Openbare Bibliotheek aan de Breestraat was begonnen.

Het grote verschil was, dat ik 's avond niet terug hoefde te fietsen naar Nieuw-Vennep, maar ik naar Witte Rozenstraat 58a kon pedaleren. Op 24-jarige leeftijd had ik het ouderlijke nest verlaten.

Na mijn kleding weggeruimd te hebben, fietste ik naar de Kaiserstraat, waar ik bij "De Wijze Kater" ging eten om de avond af te sluiten bij café "'t Keizertje", tegenwoordig "De Keyzer". Ja, dat krijg je met de rage, die Donald Trump ontketend heeft met "Make America great again".

"'t Keizertje" zou mijn stamkroeg worden in de beginjaren, hoewel ik ook regelmatig naar optredens in het LVC en bij Folkclub "Horus" zou gaan.

De "Ton Menken IJsbaan" ontdekte ik pas aan het eind van november 1979, toen mijn collega Peter Nierop me meenam. Ik was meteen verkocht. Ik zou er niet meer weggaan. Met 3 jaar vertraging is bij mij dus ook sprake van 40 jaar schaatsplezier!

Vandaag deed ik dat door 2 uur achtereen schaatsles te geven in de Leidse IJshal.  Het eerste uur voor de Buitenschoolse sport, het tweede uur voor de IJVL.  Want schaatsen is leuk, maar schaatsles geven is dat ook.

De eerste 40 jaar in Leiden zijn me goed bevallen. Ik hoop er nog 40 jaar aan vast te plakken!