Hersteltraining van de hersteltraining

Het is een gekke gewaarwording, als je 's ochtends wakker wordt met een paar zere bovenbenen, zonder dat je je bovenmatig hebt ingespannen. De benen voelden aan alsof ik eergisteren een marathon had gelopen, terwijl ik bij de Zevenheuvelenloop toch echt niet meer dan 15 kilometer afgelegd had in marathontempo.

Sterker nog, na mijn allersnelste marathon had ik geen noemenswaardige naweeën en kon ik de volgende dagen gewoon pijnloos traplopen.

Maar goed, de training van de "Krasse knarren" in de  Leidse IJshal stond op het programma,dus ik fietste gewoon naar de Vondellaan. Ik kon niet voluit trainen, maar ook op afstand, of beter gezegd op achterstand, kon ik wel alle rondjes van het peloton bijhouden, terwijl ik de bijna 20 schaatsers niet bij kon houden op deze dinsdagmorgen.

Gelukkig reden er nog een stuk of 8 losse schaatsers, dus ik voelde me niet helemaal verloren, nu ik de 125 rondjes in 20 tot 21 kilometer per uur volbracht, terwijl ik normaal in 25 tot 26 per uur haal. Bij de eerste 5 rondjes werd ik op een haar na op een rondje gereden. De toon voor de rest van de piramide was gezet.

Zelfs bij de 5 kilometer, die ik op kop zou rijden, werd ik op een paar rondjes achterstand gereden. Wie doet me dat na?
Desondanks reed ik met zere bovenbenen en kon ik simpelweg niet harder. Een schrale troost is, dat ik 40 jaar geleden, toen ik voor het eerst in de "Ton Menken IJsbaan" schaatste, niet of nauwelijks de 20 kilometer per uur haalde.

Nu wordt er wel gezegd, dat de Tour in bed wordt gewonnen.  Donderdag en vrijdag heb ik grotendeels in bed liggend doorgebracht, maar veel resultaat heeft het niet gehad.

Het wielerpeloton mag soms op een achterblijver wachten, het peloton "Krasse knarren" deed dat vandaag niet.  Maar ja, voor hen was het dan ook geen hersteltraining van een hersteltraining....