Braassemloop

Op deze zondagmorgen stond ik om 7 uur op en trok ik mijn sportkleding aan. Ik zou mee gaan doen bij de Braassemloop. Waar het voorheen een halve marathon was, was deze loop sinds vorig jaar "slechts" 15 kilometer. Nieuwsgierig als ik ben, keek ik op de site van de Braassemloop voor de nieuwe route.

Mijn stoutste verwachtingen werden overtroffen. Een heus rondje om de Braassemermeer.

Kennelijk had men dit, net als bij de Leiden Marathon, opgelost met een tweetal pontonbruggen. 

Ik ontbeet in mijn eentje. Mijn vrouw was weer in slaap gevallen en ik gunde haar dit uitslapen van harte.

Om 9 uur had ik bij de Klikspaanweg afgesproken met Walter Boon. Samen reden we naar de Morspoort, waar we een tweetal andere lopers van Leiden Atletiek oppikten. Met zijn vieren reden we via de Zijl, Oud-Ade en Rijpwetering in de koude ochtendlucht naar Oude Wetering.

Bij de Technische school schreef ik me in en kon voor € 14,- beginnen aan de 15 kilometer, die over een heel ander parcours dan ik had gedacht ging.

In de kleedkamer kwam ik Eef Plugge tegen, met wie ik net als met Walter schaatstraining geef in IJshal De Vliet. Gelukkig waren er nu geen lokale sneeuwbuien.

In de Jumbo-kleding van Tijmen Snel liep ik de Braassemloop. Dat hield natuurlijk wel in, dat ik snel moest lopen. Dat deed ik door ruim een kilometer in te lopen en als allerlaatste loper aan de 15 kilometer te beginnen. Je kon beter in het zonnetje inlopen dan in de schaduw en de wind stil te staan.
Tot de 5 kilometer was het langs de Braassemermeer een inhaalrace tot de Wijde Aa. Langs de linkerkant van de weg en een stuk over de dijk langs het golvende water haalde ik heel wat lopers in.
Richting Rijpwetering dunde het flink uit, daar de 10 kilometer zich hier splitste van de 15 kilometer. Nu liep ik met de meest mensen, waar ik richting finish ook zou lopen.
Langs de A4 liepen we met de wind tegen naar Oude Wetering over het parcours van de Leiden Marathon en liepen we een extra lus door Roelofarendsveen. Daar het aardig warm was, vonden we de tegenwind helemaal niet erg.

De laatste 5 kilometer had ik het zwaar, maar later hoorde ik van de meeste andere lopers, dat zij het daar ook niet makkelijk hadden. De 15 kilometer bleek nog 300 meter langer te zijn. Met 1.18.54 kwam ik over de finish. De nettotijd was 1.17.38. In mijn eerste 15 kilometer van 2025 kon ik tevreden zijn met mijn tijd en mijn 95e plek. 
Walter was met 1.12.19 62 geworden. Maar we fietsten met een bronzen medaille terug naar Leiden. Mylene de Koning, die heen en terug met ons meefietste, was met 1.13.59 de derde vrouw op de 15 kilometer.

Eef Plugge was 132e geworden met 1.31.43. Maar ja, hij moest nog sneeuwruimen....

De vleugel

Deze zaterdag stond in het teken van de laatste repetitie van "Projecta Musica" in de Lokhorstkerk van "Passie Koorklanken".

Vanmorgen vertrok mijn vrouw naar de volkstuin, terwijl ik de wekelijkse boodschappen ging doen bij de Oogstwinkel en "De Helianth". Op de terugweg haalde ik een nieuwe koplamp voor mijn fiets bij fietsenmaker Van Vliet in Noord-Hofland. Nu maar eentje met een metalen binding en niet de kwetsbare plastic variant.
Om half 1 wachtte ons bij aankomst in de Lokhorstkerk een verrassing. Op de plek, waar normaal gesproken een piano stond, daar stond nu een vleugel. Dit veel grotere muziekinstrument moesten we naar de plek, waar de piano altijd stond, verrijden. Uiteraard gebeurde dit heel voorzichtig.

Dat deden we ook bij de eerste liederen uit het "Requiem" van Bob Chilcott. En dat is bij het zingen meestal geen goed idee. Als je er niet vol in gaat, ga je meestal zwabberen. Vooral bij "Offertorio" kwamen de fouten genadeloos aan het licht.

Voor de theepauze zongen we "Offertorio" nogmaals en toen waren we wel scherp. Het ging vrijwel foutloos. In de binnenplaats achter de kerk genoten we van het lentezonnetje.
Na de pauze zongen we "Stabat Mater" van Karl Jenkins helemaal door. 

Uiteraard luisterden we zeer goed naar dirigent Wim de Ru.

En hij naar ons. "Stabat Mater" ging grotendeels goed. De lastigste passages  kwamen in het tweede deel: de viertalige fuga in "And the Mother did weep".

En door de ritmes is "Paradisi gloria" bijzonder lastig.

We weten, waar we de komende week aan moeten werken om de laatste foutjes eruit te krijgen. We gaan er natuurlijk alles aan doen om het slotconcert van "Projecta Musica" in de Marekerk tot een groot succes te maken. U kunt in de voorverkoop nog kaartjes kopen met € 5,- korting!
Na een aarzelend begin gaf de vleugel ons vleugels.

Pulken

De wekker deed, waarvoor deze bedoeld was: mij wekken.

Om kwart voor 6 stond ik derhalve naast de echtelijke sponde om mijn taak als opa te vervullen: oppassen.
In het schemerdonker fietste ik naar Leiden Centraal, waar mijn voorlicht het begaf. In Rotterdam Centraal huurde ik een OV-fiets en reed naar de plek van bestemming.
Daar aangekomen mocht ik de oudste kleinzoon naar school brengen om bij terugkeer me op een specialiteit uit te leven: pulken. Als kind kon ik dat al als de beste. Soms ben je gewoon een natuurtalent!

Afgelopen week was op de radio een item te horen van de Jumbostickers, die niet meer van de ramen af gingen. Door het zonlicht kleven deze juist extra goed aan het glas.

Ja, en dan is de kunst om de lijmresten er toch vanaf te krijgen. Welnu, als je genoeg pulkt op de juiste manier, dan lukt het zonder chemische hulpmiddelen. Alleen een beetje water op het eind.
Toen ik het resultaat aan mijn dochter liet zien zei zij: "Zo schoon is het raam in lange tijd niet geweest!"

Kortom, met pulken kom je verder, dan je denkt!

Ik zou bijna zeggen: reusachtig ver!

Na het kleine voorleesuurtje ging ik met de jongste kleinzoon en mijn vrouw op de fiets naar "Het Goed". 

In deze kringloopwinkel kocht Ada een paar kledingstukken. Op de terugweg viel de onze nazaat op de fiets in slaap. Wij legden hem thuis op de bank, waar hij nog 2 uur verder sliep. Hij maakte zich nog niet druk over wat zich momenteel in de politiek allemaal afspeelt.

Wij lunchten, terwijl de kleine in dromenland was. Toen hij ontwaakt was, haalde ik zijn grote broer op, met wie ik aan het eind van de middag naar het zwembad fietste. Na de zwemles konden we aanschuiven bij de nasimaaltijd, die Ada met hulp van de driejarige had voorbereid.
Na deze warme lentedag reisden we met de trein naar de Sleutelstad terug. Met alle kleine ritjes bij elkaar had ik vandaag tot nog 44 kilometer weggetrapt.

Lepelaarsloop met mandarijneenden

Een marathon lopen doe je niet zomaar. Daar gaat een gedegen voorbereiding aan vooraf met veel loopkilometers.

Vaak loop je in je eentje, af en toe met een trainingsmaat. Vandaag was zo'n dag. Op de laatste ochtend van de "Krasse knarren" in IJshal De Vliet had ik met Aad Kleijweg afgesproken om net als vorig jaar eenmaal per week samen te gaan trainen.
Na het ontbijt fietste ik naar Aad toe, zodat we om half 10 naar park "Cronesteyn" konden lopen. We liepen via een iets andere route, zodat we bij het bosje met de lepelaarsnesten konden beginnen met de snelle lopen. We liepen in de geur van look-zonder-look twee snelle rondjes van 450 meter met een rondje dribbelen tussendoor.

We passeerden tweemaal een groep van "Running blind", die een soort erehaag voor ons vormden. Je krijgt niet iedere trainingsloop applaus. De eerste omloop ging in 1.52, de tweede in 1.49.
Daarna namen we de tijd om de lepelaars op de foto te zetten.





We dribbelden naar het wandelpad vlak langs het spoor, waar we aan de eerste kilometer zouden beginnen. De streeftijd was 4.40, het werd uiteindelijk 4.29. De tweede kilometer voltooiden we in 4.32.
Daarna liepen we via dezelfde weg terug, zodat we een trainingsblok van 9 kilometer gelopen hadden. Na de muntthee met gemberkoek fietste ik naar "De Helianth", waar ik de fruitvoorraad aanvulde. Ik fietste daarmee door naar de volkstuin, waar ik een banaan en een mandarijn achterliet voor mijn vrouw, die bij haar moeder planten water ging geven.

Ik trapte naar huis om me te gaan douchen.

In het zonnetje was het heerlijk, maar de wind maakte het toch wat fris.

Na het douchen woog ik 66,1 kilo, hetgeen ik met de lunch weer enigszins omhoog bracht. Om 3 uur fietste ik voor de tweede keer naar de volkstuin. Daar dronk ik thee met Ada, waarna ik weer wat takken verknipte in het lentezonnetje. 

Op weg naar huis maakte ik een ommetje. In een slootje langs de Oostduinweg zag ik mooie eenden, die ik niet eerder gezien had.


Thuis zocht ik het op in "Nieuwe zakgids vogels" van Peter Hayman op.

Het bleken mandarijneenden te zijn. Vooral het mannetje was onmiskenbaar.

Schelvispekel

Het is deze dagen 50 jaar geleden, dat in Boissy-sous-Saint-Yon "Schelvispekel" werd opgericht tijdens een zogenaamde bonte avond van de Equipe Liturgique.

Bas Warnink, Tim de Beer, Joep Kapiteyn en ondergetekende waren niet van het podium af te slaan en met liedjes met een humoristische inslag en visuele grappen brachten we de stemming er aardig in bij het onderwijzend personeel in spe.

Die avond in de binnenlanden van Frankrijk was het startschot van een muzikale vriendschap, die een halve eeuw later nog steeds bestaat.

De eerste jaren traden we veelal met zijn vieren op op de plek, waar wij het best tot ons recht kwamen. Op feesten en partijen van vrienden. Tussen de schuifdeuren dus.


Later kwam Nel, de vrouw van Bas, onze gelederen versterken. En eerlijk is eerlijk, muzikaal waren we geen hoogvliegers, maar enthousiasme en heel veel lol compenseerde dit volledig.

Helaas is Tim de Beer in september 2018 na een kort ziekbed overleden, zodat we nooit meer in de originele bezetting op kunnen treden.
Maar Tim zou niet gewild hebben, dat we zouden gaan sippen. Derhalve hebben we met elkaar nog steeds de grootste lol.


En dat hopen we nog lang vol te kunnen houden!

Zandzakken voor de deur

Gisteren was bij het Valkenburgse meer een stuk grond van 150 bij 20 meter afgekalfd en met bomen en al in het meer verdwenen.

Het Hoogheemraadschap van Rijnland had vannacht met man en macht gewerkt om te voorkomen, dat nog meer grond in de diepe plas zou verdwijnen en dat de dijk het zou begeven.

Nadat ik vanmorgen in de Leidse binnenstad op de fiets boodschappen had gedaan en voordat ik vanmiddag met mijn vrouw naar Alphen aan den Rijn fietste, trok ik mijn sportkleding en hardloopschoenen aan en liep ik naar de volkstuin toe.

Daar gaf ik de planten in de kas een beetje water en liep naar het Valkenburgse meer.

Waar je gisteren het Valkenburgse meer nog goed kon zien, was het nu door een witte muur met met zand gevulde grote zakken deels aan het oog onttrokken.


Het fietspad langs het Valkenburgse meer is afgesloten, daar de polder onder kan lopen. Gelukkig is het een polder met alleen weilanden.

Een favoriet hardlooprondje van huis uit is hiermee voorlopig komen te vervallen. Voorlopig geldt er een recreatieverbod: er mag geen mens het water meer in.

De vrijwilligers van het Smalspoormuseum kunnen dit seizoen wel op hun buik schrijven. Je moet er niet aan denken, dat zo'n trein met kinderen erin in het water zou verdwijnen.
Voorlopig is het de vraag, of de dijk met de zandzakken erop het houdt.

Daar we hemelsbreed nog er geen kilometer vanaf zitten, is het ruim gezien letterlijk zandzakken voor de deur.

Alleen dan zonder trein....