Bronze records

In mijn jeugdjaren kocht ik regelmatig lp's van Uriah Heep. Van deze Britse hardrockgroep, die ook prachtige rockballads op hun repertoire hadden staan, verschenen de zwarte schijven op het label Bronze records.

Om half 8 zat ik aan de ontbijttafel, zodat ik om 8 uur naar de Leidse IJshal kon fietsen. Aan de Vondellaan haalde ik mijn startnummer op. Het was nummer 3.
Met Kobus Turk ging ik, nadat ik mijn schaatsen op het achterste bankje op de binnenbaan klaar had gelegd, een minuut of 5 inlopen in het zonnetje, voordat we om 9 uur van start mochten gaan voor de jaarlijks door de IJVL georganiseerde winterbiatlon.

Ik startte op de achterste rij, maar dankzij een bekeken inhaalrace liep ik zij aan zij met Hans Boers naar de kop van de middenmoot. Op de Rhijnhofweg plaatste Hans een lichte versnelling, waarop ik het antwoord schuldig moest blijven. Hans hoefde alleen maar de ruim 10 km te lopen, daar hij een team vormde met Hen van den Haak.
Ik had het geluk, dat Kobus Turk op de Torenvlietbrug zijn veters opnieuw moest strikken, zodat ik met hem het stuk tegenwind richting Valkenburg kon lopen. Om en om namen we de kop tot we de kassen waren gepasseerd. Hier toonde Kobus mij zijn hielen.

In mijn eentje rende ik via het Bio Science park naar de IJshal terug. Hier bleek, dat ik een minuut op Kobus had verloren in de laatste 5 km. Maar ik was zeer tevreden met de 48.31.
Onder het toeziend oog van mijn liefhebbende echtgenote trok ik mijn kluunschaatsen aan, zette mijn helm op en begon aan mijn laatste 100 rondjes van dit seizoen in de Leidse IJshal. De eerste paar rondjes gebruikte ik om in mijn slag te komen. Daarna kon ik met rake klappen versnellen. In een gelijkmatig tempo, zoals van een stayer verwacht mag worden, liep ik verder uit op Rien Bakker en kon ik Kobus voor de eerste keer inhalen. In totaal lapte ik hem 5 keer, waardoor ik uiteindelijk ruim een minuut voorsprong op hem kon nemen.
Doordat er teams mee deden, was het lastig om te bepalen, op welke plek je bij de individuele deelnemers reed. Ronde na ronde schaatste ik naar de finaleronde toe, terwijl Ada om de 5 rondjes aangaf, hoe ver ik was. Op een gegeven moment zit je op de helft en als je aan het aftellen bent lijkt het, alsof het steeds sneller gaat. Tot het moment, dat je door de geluidsboxen hoort: "Bert Breed mag finishen!"
Dat deed ik geheel volgens de nieuwste mode met een kickfinish. Gelukkig was de jury hier heel wat coulanter dan in het Olympisch Stadion. Zodoende bleef mijn tijd van 1.31.48 gehandhaafd.

Nu begon het gissen naar wat deze tijd waard zou zijn.
ik vermoedde, dat dit bij de veteranen wel eens een podiumplek op zou kunnen leveren. Maar dat zou pas in de kantine van de IJshal duidelijk worden.
Hier raakte ik in gesprek met Bauke Dooper, mijn vaste compagnon op natuurijs. Intussen begon Willem van Vliet met het naar voren roepen van de beste 3 deelnemers in de diverse categorieën.
Groot was de hilariteit bij de halve winterbiatlon. De winnaar, Ties Kuiper, was nog maar 13. Eigenlijk mag je pas meedoen, als je 14 bent....
Bij de halve biatlon voor duo's de IJVL goed vertegenwoordigd met de gebroeders Melman en de gebroeders Boon. Walter Boon gaf vanaf de Kerstvakantie samen met mij schaatsles op vrijdagmiddag. De gebroeders Melman treden in de voetsporen van hun veel te jong overleden vader Peter, veelvuldig deelnemer aan de toenmalige winterbiatlon.

Mijn vaste loopmaat Hans Boers kwam samen met mijn Elfstedenmaat Hen van den Haak ook op het podium. Ze werden bij de teams derde.

Bij de halve winterbiatlon voor dames miste Jante Vernhout net het ereschavot.

Zonder deze extra omkleedpartij had Jante ongetwijfeld wel op het podium terecht gekomen!

Na de prijsuitreiking bij de dames Miranda Kerkvliet en Elisabeth Steeg, die in een onderling gevecht uitmaakten, wie de wisselbeker en wie de Leidse sleutel kreeg, werden de veteranen overgeslagen.
Flores Weverling won in de fantastische tijd van 1.12.29 met overmacht de winterbiatlon bij de heren, Sebastiaan Scargo werd op 10 minuten keurig tweede en toen werd ik tot mijn verbazing naar voren geroepen. Ik was derde geworden!
Voor de tweede keer in mijn leven stond ik op het podium. In 2010 was ik tweede bij de veteranen, nu was ik derde in het totaalklassement. Vermoedelijk is dit eens in mijn leven.

Maar hoe schaarser dit soort momenten is, des te meer geniet je ervan.
Na in de kantine nog met deze en gene gekletst te hebben, reed ik met Huib van Ingen Schenau en Jos van Teijlingen mee naar Nieuw-Vennep om de kleden weer terug te brengen naar het vrachtwagenbedrijf van mijn broers Leo en Paul.

Mijn jongste broer Paul maakte met een laadkraan snel een trap van grote strobalen, zodat we de kleden makkelijker op de zolder konden krijgen.
Nadat ik was afgezet bij de Vondellaan, haalde ik mijn schaatsen op in de kantine en fietste ik naar huis. Ada werd net opgebeld door onze middelste dochter, die in Utrecht bij het kunstschaatsen de derde plek bemachtigd had.
Nu winnen we bij de familie Breed niet zo veel prijzen. Dus tweemaal brons op één dag is wel heel uniek!

We verbraken onze bronzen records!