Een persiflage op Bruce Springsteen

Aan het einde van de middag vertrok ik van huis uit om samen met Hans Boers de halve marathon te gaan lopen. Het was bewolkt weer met een noordwesten wind, dus redelijk fris. Maar je loopt je altijd wel warm.

We liepen het oude parcours van de marathon van Leiden. Vanuit de Stevenshof ging onze route naar de Leidse binnenstad. Tot onze stomme verbazing liep de route dood op de Aalmarkt. Wegens werkzaamheden was de weg daar volledig afgesloten met hekken. We hopen, dat dit euvel over exact een maand verholpen is, want anders loopt de laatste halve kilometer van de marathon letterlijk in het honderd.
Nu moesten we ruim 100 meter teruglopen om aan de andere kant van de Rijn richting het lege V&D-pand te lopen, waar we de officiële route langs de rivier weer vervolgden.

Langs de Lammenschansweg liepen we naar Zoeterwoude en vandaar via een bocht naar de Vlietlanden. Ik liep redelijk vlot, maar Hans is beter in vorm dan mij. Af en toe liep hij als een soort Joop Zoetemelk heel langzaam van me weg.

Onder het lopen hadden we het over allerhande zaken. Zo passeerde de penalty van Milik tegen F.C.Utrecht de revue. Hans moest zich deze week verweren tegen een paar Feyenoord-fans.
"Er was niets mis met die strafschop", zei mijn trainingsmaat: "De penalty was onberispelijk ingeschoten!"

Zelf moest ik bekennen, dat ik vandaag het hoofd frontoffice bovenop de kast had gejaagd.

De afgelopen 2 maanden had ze zich nadrukkelijk uitgesproken over de lengte van mij haar. Met een binnenpretje en een zijden sjaaltje was ik vanmorgen naar mijn werk gefietst. Mijn vermoeden, dat ze met open ogen in de val zou lopen, werd volledig bewaarheid.
In de koffiepauze deed ik het groen-blauwe sjaaltje om mijn hoofd, zodat ik er uitzag als een hippie op leeftijd.
"Wat is dat?", klonk er op felle toon.
"Een haarband", zei ik geheel naar waarheid.
"Je gaat hiermee toch niet de uitlening in?", klonk het ietwat vertwijfelde antwoord.
"Ik zou niet weten, waarom niet", gaf ik als respons.
Op dat moment kwam de directeur binnen: "Het lijkt wel een persiflage op Bruce Springsteen."

Voor het eerst van mijn leven heb ik een directeur met gevoel voor humor. Ik kan het iedere werknemer aanbevelen.
Om 10 uur verliet ik de kantine en liep naar de uitlening, waar ik het sjaaltje in mijn jaszak stopte. Ik ben professioneel genoeg om de klanten niet lastig te vallen met grappen en grollen, waar zij part noch deel aan hebben. Maar op het moment, dat ik het kantoorgedeelte betrad, kwam de haarband weer om mijn schouderlange haar te zitten zoals ruim 40 jaar geleden.

Ja, ja, ik ben mij er eentje....

Bij het weggaan vroeg ik aan het nog steeds verbijsterde hoofd: "Welke kleur haarband zal ik maandag aandoen?"

Het is maar goed, dat ik nog niet zo lang geleden mijn functioneringsgesprek heb gehad....